Deze maand heeft weer een heel ander facet laten zien van pleegzorg. Hoe meer D (alias voor ons pleegkind) zich secuur voelt, hoe meer hij durft "nee" zeggen, en dat vaart niet goed. Angela en ik zijn heel strict en hoe hard hij ook probeert, wat wij zeggen zal gebeuren. Wanneer hij denkt dat dat niet eerlijk is, dan valt hij ofwel als een slappe vod ineen en/of verandert hij in een klein duiveltje. Als we tijd hebben, dan proberen we er geen aandacht aan te geven, maar dan probeert hij meer en meer irritante dingen te doen tot het moment dat we geen keuze meer hebben. Het lijkt wel alsof hij WILT gestraft worden, en dat komt eigenlijk wel overeen met wat de boeken/therapisten zeggen over mishandelde/verwaarloosde kinderen - ze zijn zo gewoon aan negatieve aandacht dat ze ernaar snakken.
We proberen eerst met hem te praten, en meestal lukt dat, maar soms is er niks aan te doen en moeten we hem naar een time-out of zijn kamer dragen.
Wanneer dat gebeurt, dan is het hek echt van de dam en draait het geregeld uit in een waar gevecht - althans voor hem. Je ziet de angst in zijn ogen en het lijkt alsof hij voor zijn leven aan het vechten is. Het lijkt echt alsof hij bezeten is op dat moment: schreenwen, bijten, krabben, stampen en boksen zijn dan heel gewoon - 1 keer heeft hij zelfs geprobeerd Angela te wurgen! Het is op dat moment heel moeilijk om zelf de kalmte te bewaren, maar we proberen echt ons best. We proberen tijdens deze 'episodes' zachtjes te zeggen dat hij veilig is, dat niemand hem pijn gaat doen. Na een tijdje - mits wat omhelzingen en sussen, kalmeert hij dan weer en is hij weer voor rede vatbaar. En dan moet hij doen wat origineel van hem gevraagd was: ja wij gaan niet ingeven hoor ! :) Er zijn daarna ook consequenties voor zijn gedrag: vroeger naar bed gaan, toch nog de time-out uitzitten, nintendo wegnemen, ..
Ik moet toegeven dat de eerste keren dat dit gebeurde, ik zelf ook in die agressie werd gesleept, ik duwde (of gooide) hem vrij hard op zijn bed ofzo elke keer dat hij terug op mij afkwam, maar sindsdien heb ik geleerd dat dit wel een heel slechte reactie is en dat het veel beter is om kalm te blijven en hem zo snel mogelijk uit zijn 'zone' te halen.
Volgens de therapiste zijn deze reacties vrij 'normaal' en zouden ze na verloop van tijd verdwijnen. Hij probeert nu gewoon te testen of we hetzelfde zullen doen als alle anderen in zijn leven: hem mishandelen en dan verdwijnen.
Wednesday, January 26, 2011
Thursday, January 13, 2011
Winter, en ons pleegkind
En intussen is het alweer winter :) Juist voor Thanksgiving hebben we een goede sneeuwstorm gehad met zo'n 20 a 30 cm, er was zelfs een stevige blizzard maar die duurde gelukkig niet lang, dus we zijn toch kunnen vertrekken naar Montana om daar te vieren met Angela's familie. Dat was ook de eerste keer dat ons pleegzoontje deze feestdag heeft gevierd - in zijn vorige situatie(s) zat hij ofwel met zijn drugsverslaafde moeder die niet geïnteresseerd was in een familie feestdag, of met zijn grootmoeder die Getuige van Jehova is en dus geen feestdagen viert.
Over ons zoontje gesproken, we weten nog altijd niet 100% wat er gaat gebeuren, maar het ziet er alsmaar meer naar uit dat hij hier zal blijven. De moeder en vader zitten nog altijd aan de drugs, en hoewel de moeder visite-recht had gekregen van de rechter, is ze al anderhalve maand niet meer verschenen op de weekelijkse bezoeken. Die vinden plaats in Ogden voor 2 uur: 1 uur met de grootmoeder van moeder's kant (de getuige van Jehova) - die in principe zelf ook nog aan het proberen is om hem terug te krijgen, en 1 uur met zijn halfbroer en diens grootmoeder.
Na 5 maanden begint hij zich al goed thuis te voelen bij ons, maar het wordt alsmaar meer duidelijk wat de impact is van al de verwaarlozing in zijn verleden. Hij zou Post Traumatic Stress Disorder hebben, Hypervigilance en Reactive Attachment Disorder. Heel simpel gezegd heeft hij een groot wantrouwen jegens iedereen, en wanneer hij druk voelt sluit hij zich of helemaal af van de wereld, of wordt hij helemaal hyper. Nochtans denken de meeste familie en vrienden dat hij heel normaal lijkt, dat hij alleen een beetje verlegen is en/of een beetje wild. Zo leek het voor ons ook voor de eerste paar maanden, maar nu dat we hem leren kennen op een ander niveau en hij ons heel heel stilletjes aan begint te vertrouwen, is het duidelijk dat hij geen 'normale 6-jarige' is. Je hoort ons nochtans niet klagen hoor, hij is een heel lief jongetje met een goed karakter, en er is een goede kans dat hij, mits een goede structuur en veel liefde (en hulp van de therapiste), meer en meer vertrouwen zal krijgen in zichzelf en de maatschappij in het geheel, en dat hij een normale adolescent kan worden.
In ieder geval, we hebben geen spijt van onze keuze en het is echt wel een schitterende ervaring, die ik iedereen toewens die pleeg/adoptie in overweging neemt. Hij heeft in de laatste maanden al enorme vooruitgang geboekt en als je verhalen hoort van voor zijn plaatsing bij ons dan is het moeilijk te geloven dat hij dezelfde persoon is (de letterlijke woorden van zijn psychologe).
In ieder geval, zoals ik al zei is de winter hier goed aanwezig, eind December hebben we op 1 dag 60 cm sneeuw gekregen, al is het daar wel min of meer bij gebleven. Sindsdien is het bar koud geweest, bijna elke dag kouder dan -20C en overdag rond de -10C. Vandaag is het 'lekker warm': -3! Ik wil al bijna met mijn shorts buiten lopen :P
Hier volgen nog een paar foto's van rond ons huis:
Over ons zoontje gesproken, we weten nog altijd niet 100% wat er gaat gebeuren, maar het ziet er alsmaar meer naar uit dat hij hier zal blijven. De moeder en vader zitten nog altijd aan de drugs, en hoewel de moeder visite-recht had gekregen van de rechter, is ze al anderhalve maand niet meer verschenen op de weekelijkse bezoeken. Die vinden plaats in Ogden voor 2 uur: 1 uur met de grootmoeder van moeder's kant (de getuige van Jehova) - die in principe zelf ook nog aan het proberen is om hem terug te krijgen, en 1 uur met zijn halfbroer en diens grootmoeder.
Na 5 maanden begint hij zich al goed thuis te voelen bij ons, maar het wordt alsmaar meer duidelijk wat de impact is van al de verwaarlozing in zijn verleden. Hij zou Post Traumatic Stress Disorder hebben, Hypervigilance en Reactive Attachment Disorder. Heel simpel gezegd heeft hij een groot wantrouwen jegens iedereen, en wanneer hij druk voelt sluit hij zich of helemaal af van de wereld, of wordt hij helemaal hyper. Nochtans denken de meeste familie en vrienden dat hij heel normaal lijkt, dat hij alleen een beetje verlegen is en/of een beetje wild. Zo leek het voor ons ook voor de eerste paar maanden, maar nu dat we hem leren kennen op een ander niveau en hij ons heel heel stilletjes aan begint te vertrouwen, is het duidelijk dat hij geen 'normale 6-jarige' is. Je hoort ons nochtans niet klagen hoor, hij is een heel lief jongetje met een goed karakter, en er is een goede kans dat hij, mits een goede structuur en veel liefde (en hulp van de therapiste), meer en meer vertrouwen zal krijgen in zichzelf en de maatschappij in het geheel, en dat hij een normale adolescent kan worden.
In ieder geval, we hebben geen spijt van onze keuze en het is echt wel een schitterende ervaring, die ik iedereen toewens die pleeg/adoptie in overweging neemt. Hij heeft in de laatste maanden al enorme vooruitgang geboekt en als je verhalen hoort van voor zijn plaatsing bij ons dan is het moeilijk te geloven dat hij dezelfde persoon is (de letterlijke woorden van zijn psychologe).
In ieder geval, zoals ik al zei is de winter hier goed aanwezig, eind December hebben we op 1 dag 60 cm sneeuw gekregen, al is het daar wel min of meer bij gebleven. Sindsdien is het bar koud geweest, bijna elke dag kouder dan -20C en overdag rond de -10C. Vandaag is het 'lekker warm': -3! Ik wil al bijna met mijn shorts buiten lopen :P
Hier volgen nog een paar foto's van rond ons huis:
Subscribe to:
Posts (Atom)
