Als je mijn blog af en toe leest dan weet je dat we al sinds vorig jaar Augustus pleegouders zijn van een jongen uit Ogden. Men had ons indertijd gezegd dat het bijna zeker was dat hij niet terug naar de geboorte ouders zou gaan, en dat we dus de kans zouden krijgen om hem te adopteren. Dat was dus niet het geval. Hier volgt een kort relaas van het afgelopen jaar daarover:
De bio-grootmoeder was de eerste die haar rechten kwam opeisen, maar ze weigerde om een "mental health" test te doen. De niet-bio grootmoeder had eigenlijk nooit de intentie om hem te adopteren, maar bleef dat wel aan hem beloven. De bio-moeder verscheen af en toe op een rechtszaak en dat was blijkbaar genoeg voor de rechter om de zaak aan te laten slepen, en met de bio-vader was het ongeveer hetzelfde geval. Dan was er ook nog een broer van bio-vader die opeens verscheen en geïnteresseerd was om hem op te eisen.
Uiteindelijk heeft iedereen toch opgegeven: De oom zag dat A.* zich heel goed bij ons thuisvoelde, en liet in oktober 2010 al weten dat hij daar niet tussen wilde komen. Aan de niet-bio grootmoeder hebben we in Juni samen met onze therapiste gevraagd wat nu realistisch haar intenties waren, want haar valse beloftes maakten het heel moeilijk voor A. om duidelijkheid te krijgen over zijn toekomst. Ze gaf toen eindelijk toe dat ze het niet zag zitten om hem te adopteren. Eind augustus kwam er dan eindelijk schot in de zaak met de bio-familie. Eerst verscheen de vader op 1 van de pre-trials (een voorbereidings-rechtszaak). Hij was in gevangenis-kleding met handboeien enz, de rechter vroeg wat zijn intenties waren en de vader zei dat hij bereid was om zijn rechten af te staan. Hij heeft dat dan officieel gedaan eind Augustus. Intussen waren we nog altijd met bio-grootmoeder aan het werken, we moesten verschijnen op verschilende 'bemiddelingen' om te proberen met haar te onderhandelen, maar elke keer zaten we daar voor een paar uur te wachten op haar, terwijl ze totaal niet verscheen.
Er was ons dan verteld dat de finale rechtszaak in November zou plaatsnemen, waarin de rechter zou beslissen of alle rechten zouden afgenomen worden van bio-grootmoeder (die officieel voogdijschap had); en van bio-moeder. Daarna zou het dan nog een 3-4 maanden duren voor we hem officieel zouden kunnen adopteren.
Eind September was er weer een pre-trial, en de bio-moeder verraste ons met haar aanwezigheid. Ze was zowaar verschenen om haar rechten af te staan! Op diezelfde dag had de bio-grootmoeder ook een brief geschreven aan de rechter, waarin ze zei dat ze A.'s nieuwe ouders vertrouwde, en dat ze haar voogdijschap wilde afstaan. Plots was het hele drama gedaan. Niemand wilde A. opeisen, en de weg was helemaal open voor onze adoptie! De rechter liet er geen gras over groeien, en heeft onmiddelijk een datum opgezet voor de officiële adoptie: 16 November!
Tuesday, October 18, 2011
Monday, October 17, 2011
Amerikaans Staatsburgerschap
In Mei heb ik eindelijk het proces gestart om Amerikaans staatsburgerschap te krijgen. Het start met een formulier, pasfoto's en natuurlijk een vette cheque. Een goede maand later kreeg ik dan een brief waarin ik uitgenodigd werd om mijn biometrics te laten afnemen: ze nemen dan nog maar eens vingerafdrukken en foto's, en als dat gedaan is geven ze je een pakketje met het studiemateriaal voor het citizenship interview. In het pakketje zat een boekje met 100 vragen en antwoorden over de geschiedenis, en politieke en socio-culturele aspecten van de USA; en verder nog wat instructies over hoe het interview in zijn werk zou gaan.
In Augustus kreeg ik dan de uitnodiging voor het interview. Ik had de vragenlijst natuurlijk een beetje gestudeerd, en het was dus behoorlijk simpel om in die test te slagen. Ik moest dan ook nog een zinnetje in het Engels schrijven, en voor de rest natuurlijk zweren dat ik geen communist of terrorist of zo was :). Het interview was snel voorbij, en de dame die me interviewde was vriendelijk en behulpzaam. Ze wenste me proficiat en zei dat ik een brief zou ontvangen in de komende weken met een uitnodiging voor de ceremonie, waar ze mij dan officieel zouden inzweren als Amerikaan.
Die brief kreeg ik dan in de loop van September, en vorige week woensdag was het dan zover. De ceremonie was in een theater in Salt Lake City, en er waren iets meer dan 150 mede-buitenlanders die ook Amerikaan gingen worden. Het was heel cool om deel te maken van zulk een gediversifieerde groep: er waren mensen oa. Tonga, Ethiopië, Japan, Mexico, Chili, Australië, Frankrijk, Bosnië en noem zo maar op. Veel mensen waren echt heel emotioneel. De Ceremonie was na een goed anderhalf uur gedaan, en nu mag ik dus een Amerikaans paspoort aanvragen, en stemmen in de volgende verkiezingen :)
In Augustus kreeg ik dan de uitnodiging voor het interview. Ik had de vragenlijst natuurlijk een beetje gestudeerd, en het was dus behoorlijk simpel om in die test te slagen. Ik moest dan ook nog een zinnetje in het Engels schrijven, en voor de rest natuurlijk zweren dat ik geen communist of terrorist of zo was :). Het interview was snel voorbij, en de dame die me interviewde was vriendelijk en behulpzaam. Ze wenste me proficiat en zei dat ik een brief zou ontvangen in de komende weken met een uitnodiging voor de ceremonie, waar ze mij dan officieel zouden inzweren als Amerikaan.
Die brief kreeg ik dan in de loop van September, en vorige week woensdag was het dan zover. De ceremonie was in een theater in Salt Lake City, en er waren iets meer dan 150 mede-buitenlanders die ook Amerikaan gingen worden. Het was heel cool om deel te maken van zulk een gediversifieerde groep: er waren mensen oa. Tonga, Ethiopië, Japan, Mexico, Chili, Australië, Frankrijk, Bosnië en noem zo maar op. Veel mensen waren echt heel emotioneel. De Ceremonie was na een goed anderhalf uur gedaan, en nu mag ik dus een Amerikaans paspoort aanvragen, en stemmen in de volgende verkiezingen :)
Wednesday, March 16, 2011
Betere tijden
De afgelopen maand is weer beter geweest met D, hij is veel positiever, luistert veel beter en als hij gefrustreerd raakt dan lukt het hem zelfs om toch nog door te bijten in plaats van op te geven en/of tegen te vechten. Wat een opluchting!! Ik denk dat we zelfs ietsje beter weten om te gaan met hem, maar de nieuwe therapiste is ook veel beter dan de vorige. En wie weet, misschien begint D wel te beseffen dat we het echt goed met hem menen en dat we niet gaan opgeven.
Gisteren was trouwens een heel belangrijke dag. De niet-biologische grootmoeder die hem tot nu toe altijd beloofde dat ze in extremisch toch nog de pleeg-klassen zou gaan volgen en hem in huis zou nemen, heeft gisteren na een lang gesprek met D's therapiste eindelijk toegegeven dat ze dat niet zal doen. Ik weet niet in hoeverre D beseft wat dat betekent, maar het feit dat ze ons eindelijk ziet als D's mama en papa is een grote psychologische stap.
Ook is er nieuws van de biologische (getuige van jehova) grootmoeder - ze heeft een deel van haar psychologische evaluatie afgelegd, we weten het resultaat daar nog niet van, maar de therapiste had een paar weken geleden beslist dat ze alvast geen bezoek meer mocht hebben met D totdat ze die evaluatie had gedaan. Iedereen vermoedt trouwens dat het uit die evaluatie duidelijk zal worden dat deze grootmoeder zware psychische problemen heeft en niet geschikt is om een kind op te voeden. Maar voor die uitslag moeten we dus wachten tot ze de hele evaluatie heeft beëindigd natuurlijk.
Voor de rest is het leven hier super druk. Angela heeft momenteel eigenlijk 3 jobs, ze doet nog altijd part-time marketing voor het lokale hotel, ze doet een beetje marketing op Snowbasin (skigebied hier in de vallei), en is nu ook een nieuwe job als recruiter begonnen! Ik heb het ook heel druk met een heleboel verschillende klanten.
Het weer begint ook weer op te warmen en de sneeuw is sinds een week goed aan het smelten. Nog een week of 2 en het zal allemaal weg zijn denk ik, althans in de vallei, en dan zullen we maar beginnen met ons tuintje zeker? :)
Gisteren was trouwens een heel belangrijke dag. De niet-biologische grootmoeder die hem tot nu toe altijd beloofde dat ze in extremisch toch nog de pleeg-klassen zou gaan volgen en hem in huis zou nemen, heeft gisteren na een lang gesprek met D's therapiste eindelijk toegegeven dat ze dat niet zal doen. Ik weet niet in hoeverre D beseft wat dat betekent, maar het feit dat ze ons eindelijk ziet als D's mama en papa is een grote psychologische stap.
Ook is er nieuws van de biologische (getuige van jehova) grootmoeder - ze heeft een deel van haar psychologische evaluatie afgelegd, we weten het resultaat daar nog niet van, maar de therapiste had een paar weken geleden beslist dat ze alvast geen bezoek meer mocht hebben met D totdat ze die evaluatie had gedaan. Iedereen vermoedt trouwens dat het uit die evaluatie duidelijk zal worden dat deze grootmoeder zware psychische problemen heeft en niet geschikt is om een kind op te voeden. Maar voor die uitslag moeten we dus wachten tot ze de hele evaluatie heeft beëindigd natuurlijk.
Voor de rest is het leven hier super druk. Angela heeft momenteel eigenlijk 3 jobs, ze doet nog altijd part-time marketing voor het lokale hotel, ze doet een beetje marketing op Snowbasin (skigebied hier in de vallei), en is nu ook een nieuwe job als recruiter begonnen! Ik heb het ook heel druk met een heleboel verschillende klanten.
Het weer begint ook weer op te warmen en de sneeuw is sinds een week goed aan het smelten. Nog een week of 2 en het zal allemaal weg zijn denk ik, althans in de vallei, en dan zullen we maar beginnen met ons tuintje zeker? :)
Wednesday, January 26, 2011
Meltdowns
Deze maand heeft weer een heel ander facet laten zien van pleegzorg. Hoe meer D (alias voor ons pleegkind) zich secuur voelt, hoe meer hij durft "nee" zeggen, en dat vaart niet goed. Angela en ik zijn heel strict en hoe hard hij ook probeert, wat wij zeggen zal gebeuren. Wanneer hij denkt dat dat niet eerlijk is, dan valt hij ofwel als een slappe vod ineen en/of verandert hij in een klein duiveltje. Als we tijd hebben, dan proberen we er geen aandacht aan te geven, maar dan probeert hij meer en meer irritante dingen te doen tot het moment dat we geen keuze meer hebben. Het lijkt wel alsof hij WILT gestraft worden, en dat komt eigenlijk wel overeen met wat de boeken/therapisten zeggen over mishandelde/verwaarloosde kinderen - ze zijn zo gewoon aan negatieve aandacht dat ze ernaar snakken.
We proberen eerst met hem te praten, en meestal lukt dat, maar soms is er niks aan te doen en moeten we hem naar een time-out of zijn kamer dragen.
Wanneer dat gebeurt, dan is het hek echt van de dam en draait het geregeld uit in een waar gevecht - althans voor hem. Je ziet de angst in zijn ogen en het lijkt alsof hij voor zijn leven aan het vechten is. Het lijkt echt alsof hij bezeten is op dat moment: schreenwen, bijten, krabben, stampen en boksen zijn dan heel gewoon - 1 keer heeft hij zelfs geprobeerd Angela te wurgen! Het is op dat moment heel moeilijk om zelf de kalmte te bewaren, maar we proberen echt ons best. We proberen tijdens deze 'episodes' zachtjes te zeggen dat hij veilig is, dat niemand hem pijn gaat doen. Na een tijdje - mits wat omhelzingen en sussen, kalmeert hij dan weer en is hij weer voor rede vatbaar. En dan moet hij doen wat origineel van hem gevraagd was: ja wij gaan niet ingeven hoor ! :) Er zijn daarna ook consequenties voor zijn gedrag: vroeger naar bed gaan, toch nog de time-out uitzitten, nintendo wegnemen, ..
Ik moet toegeven dat de eerste keren dat dit gebeurde, ik zelf ook in die agressie werd gesleept, ik duwde (of gooide) hem vrij hard op zijn bed ofzo elke keer dat hij terug op mij afkwam, maar sindsdien heb ik geleerd dat dit wel een heel slechte reactie is en dat het veel beter is om kalm te blijven en hem zo snel mogelijk uit zijn 'zone' te halen.
Volgens de therapiste zijn deze reacties vrij 'normaal' en zouden ze na verloop van tijd verdwijnen. Hij probeert nu gewoon te testen of we hetzelfde zullen doen als alle anderen in zijn leven: hem mishandelen en dan verdwijnen.
We proberen eerst met hem te praten, en meestal lukt dat, maar soms is er niks aan te doen en moeten we hem naar een time-out of zijn kamer dragen.
Wanneer dat gebeurt, dan is het hek echt van de dam en draait het geregeld uit in een waar gevecht - althans voor hem. Je ziet de angst in zijn ogen en het lijkt alsof hij voor zijn leven aan het vechten is. Het lijkt echt alsof hij bezeten is op dat moment: schreenwen, bijten, krabben, stampen en boksen zijn dan heel gewoon - 1 keer heeft hij zelfs geprobeerd Angela te wurgen! Het is op dat moment heel moeilijk om zelf de kalmte te bewaren, maar we proberen echt ons best. We proberen tijdens deze 'episodes' zachtjes te zeggen dat hij veilig is, dat niemand hem pijn gaat doen. Na een tijdje - mits wat omhelzingen en sussen, kalmeert hij dan weer en is hij weer voor rede vatbaar. En dan moet hij doen wat origineel van hem gevraagd was: ja wij gaan niet ingeven hoor ! :) Er zijn daarna ook consequenties voor zijn gedrag: vroeger naar bed gaan, toch nog de time-out uitzitten, nintendo wegnemen, ..
Ik moet toegeven dat de eerste keren dat dit gebeurde, ik zelf ook in die agressie werd gesleept, ik duwde (of gooide) hem vrij hard op zijn bed ofzo elke keer dat hij terug op mij afkwam, maar sindsdien heb ik geleerd dat dit wel een heel slechte reactie is en dat het veel beter is om kalm te blijven en hem zo snel mogelijk uit zijn 'zone' te halen.
Volgens de therapiste zijn deze reacties vrij 'normaal' en zouden ze na verloop van tijd verdwijnen. Hij probeert nu gewoon te testen of we hetzelfde zullen doen als alle anderen in zijn leven: hem mishandelen en dan verdwijnen.
Thursday, January 13, 2011
Winter, en ons pleegkind
En intussen is het alweer winter :) Juist voor Thanksgiving hebben we een goede sneeuwstorm gehad met zo'n 20 a 30 cm, er was zelfs een stevige blizzard maar die duurde gelukkig niet lang, dus we zijn toch kunnen vertrekken naar Montana om daar te vieren met Angela's familie. Dat was ook de eerste keer dat ons pleegzoontje deze feestdag heeft gevierd - in zijn vorige situatie(s) zat hij ofwel met zijn drugsverslaafde moeder die niet geïnteresseerd was in een familie feestdag, of met zijn grootmoeder die Getuige van Jehova is en dus geen feestdagen viert.
Over ons zoontje gesproken, we weten nog altijd niet 100% wat er gaat gebeuren, maar het ziet er alsmaar meer naar uit dat hij hier zal blijven. De moeder en vader zitten nog altijd aan de drugs, en hoewel de moeder visite-recht had gekregen van de rechter, is ze al anderhalve maand niet meer verschenen op de weekelijkse bezoeken. Die vinden plaats in Ogden voor 2 uur: 1 uur met de grootmoeder van moeder's kant (de getuige van Jehova) - die in principe zelf ook nog aan het proberen is om hem terug te krijgen, en 1 uur met zijn halfbroer en diens grootmoeder.
Na 5 maanden begint hij zich al goed thuis te voelen bij ons, maar het wordt alsmaar meer duidelijk wat de impact is van al de verwaarlozing in zijn verleden. Hij zou Post Traumatic Stress Disorder hebben, Hypervigilance en Reactive Attachment Disorder. Heel simpel gezegd heeft hij een groot wantrouwen jegens iedereen, en wanneer hij druk voelt sluit hij zich of helemaal af van de wereld, of wordt hij helemaal hyper. Nochtans denken de meeste familie en vrienden dat hij heel normaal lijkt, dat hij alleen een beetje verlegen is en/of een beetje wild. Zo leek het voor ons ook voor de eerste paar maanden, maar nu dat we hem leren kennen op een ander niveau en hij ons heel heel stilletjes aan begint te vertrouwen, is het duidelijk dat hij geen 'normale 6-jarige' is. Je hoort ons nochtans niet klagen hoor, hij is een heel lief jongetje met een goed karakter, en er is een goede kans dat hij, mits een goede structuur en veel liefde (en hulp van de therapiste), meer en meer vertrouwen zal krijgen in zichzelf en de maatschappij in het geheel, en dat hij een normale adolescent kan worden.
In ieder geval, we hebben geen spijt van onze keuze en het is echt wel een schitterende ervaring, die ik iedereen toewens die pleeg/adoptie in overweging neemt. Hij heeft in de laatste maanden al enorme vooruitgang geboekt en als je verhalen hoort van voor zijn plaatsing bij ons dan is het moeilijk te geloven dat hij dezelfde persoon is (de letterlijke woorden van zijn psychologe).
In ieder geval, zoals ik al zei is de winter hier goed aanwezig, eind December hebben we op 1 dag 60 cm sneeuw gekregen, al is het daar wel min of meer bij gebleven. Sindsdien is het bar koud geweest, bijna elke dag kouder dan -20C en overdag rond de -10C. Vandaag is het 'lekker warm': -3! Ik wil al bijna met mijn shorts buiten lopen :P
Hier volgen nog een paar foto's van rond ons huis:
Over ons zoontje gesproken, we weten nog altijd niet 100% wat er gaat gebeuren, maar het ziet er alsmaar meer naar uit dat hij hier zal blijven. De moeder en vader zitten nog altijd aan de drugs, en hoewel de moeder visite-recht had gekregen van de rechter, is ze al anderhalve maand niet meer verschenen op de weekelijkse bezoeken. Die vinden plaats in Ogden voor 2 uur: 1 uur met de grootmoeder van moeder's kant (de getuige van Jehova) - die in principe zelf ook nog aan het proberen is om hem terug te krijgen, en 1 uur met zijn halfbroer en diens grootmoeder.
Na 5 maanden begint hij zich al goed thuis te voelen bij ons, maar het wordt alsmaar meer duidelijk wat de impact is van al de verwaarlozing in zijn verleden. Hij zou Post Traumatic Stress Disorder hebben, Hypervigilance en Reactive Attachment Disorder. Heel simpel gezegd heeft hij een groot wantrouwen jegens iedereen, en wanneer hij druk voelt sluit hij zich of helemaal af van de wereld, of wordt hij helemaal hyper. Nochtans denken de meeste familie en vrienden dat hij heel normaal lijkt, dat hij alleen een beetje verlegen is en/of een beetje wild. Zo leek het voor ons ook voor de eerste paar maanden, maar nu dat we hem leren kennen op een ander niveau en hij ons heel heel stilletjes aan begint te vertrouwen, is het duidelijk dat hij geen 'normale 6-jarige' is. Je hoort ons nochtans niet klagen hoor, hij is een heel lief jongetje met een goed karakter, en er is een goede kans dat hij, mits een goede structuur en veel liefde (en hulp van de therapiste), meer en meer vertrouwen zal krijgen in zichzelf en de maatschappij in het geheel, en dat hij een normale adolescent kan worden.
In ieder geval, we hebben geen spijt van onze keuze en het is echt wel een schitterende ervaring, die ik iedereen toewens die pleeg/adoptie in overweging neemt. Hij heeft in de laatste maanden al enorme vooruitgang geboekt en als je verhalen hoort van voor zijn plaatsing bij ons dan is het moeilijk te geloven dat hij dezelfde persoon is (de letterlijke woorden van zijn psychologe).
In ieder geval, zoals ik al zei is de winter hier goed aanwezig, eind December hebben we op 1 dag 60 cm sneeuw gekregen, al is het daar wel min of meer bij gebleven. Sindsdien is het bar koud geweest, bijna elke dag kouder dan -20C en overdag rond de -10C. Vandaag is het 'lekker warm': -3! Ik wil al bijna met mijn shorts buiten lopen :P
Hier volgen nog een paar foto's van rond ons huis:
Friday, September 10, 2010
De Zomer
Intussen is de zomer weeral voorbij, de blaadjes beginnen al te verkleuren en we hebben al een paar keer vorst gezien 's nachts. In mijn laatste bericht had ik het over Argo's hartwormen, en ik ben blij te melden dat de dure spuitjes een succes waren! Een paar weken geleden heeft de dierenarts een test gedaan om te zien of er nog larven of volwassen wormen waren en die test was negatief! Toch wel een grote verademing want na het onbeschrijfelijk pijnlijke verlies van Piombo vorig jaar was ik niet klaar om nog een hondje te zien sterven :(
Ons huis is sinds Augustus trouwens weer heel wat veranderd want we hebben een 6-jarig pleegkindje! Het arm jongetje heeft al heel wat meegemaakt in zijn kort leven, huiselijk geweld, verwaarlozing, verschillende 'vaders' en een moeder die verslaafd is aan drugs. Ze hebben ons dan gecontacteerd en na een paar ontmoetingen en een overnachting hebben we beslist om hem in ons huis te nemen (de eerste 2 weken van Augustus verbleef hij in het 'Christmas Box House' - een tijdelijke verblijfplaats voor pleegkinderen.
Hij heeft dus al heel wat 'emotionele bagage', maar al bij al is hij heel lief, slim en gehoorzaam. We hebben wel een paar 'episodes' gehad maar over het algemeen valt onze ervaring heel goed mee. We weten niet of hij ooit zal teruggaan naar zijn familie (dat hangt af of zij een heleboel stappen kunnen nemen, zoals lessen volgen, psychologische en lichamelijke tests), maar we staan sowieso open voor adoptie.
Verder was deze zomer niet echt de meest actie-gevulde periode van ons leven wegens veel werk, maar we hebben wel een korte trip naar Montana kunnen doen om huckleberries te plukken, te raften, en familie (en klanten) te bezoeken. Verder zijn we voor de eerste keer gaan golfen, zijn we verschillende keren gaan hiken/mountainbiken, in het meer gaan zwemmen en een keer naar Real Salt Lake (voetbal) gaan zien...
Binnen een dikke week komt mijn vader ons bezoeken en gaan we waarschijnlijk voor een paar dagen naar het zuiden van Utah.
Ons huis is sinds Augustus trouwens weer heel wat veranderd want we hebben een 6-jarig pleegkindje! Het arm jongetje heeft al heel wat meegemaakt in zijn kort leven, huiselijk geweld, verwaarlozing, verschillende 'vaders' en een moeder die verslaafd is aan drugs. Ze hebben ons dan gecontacteerd en na een paar ontmoetingen en een overnachting hebben we beslist om hem in ons huis te nemen (de eerste 2 weken van Augustus verbleef hij in het 'Christmas Box House' - een tijdelijke verblijfplaats voor pleegkinderen.
Hij heeft dus al heel wat 'emotionele bagage', maar al bij al is hij heel lief, slim en gehoorzaam. We hebben wel een paar 'episodes' gehad maar over het algemeen valt onze ervaring heel goed mee. We weten niet of hij ooit zal teruggaan naar zijn familie (dat hangt af of zij een heleboel stappen kunnen nemen, zoals lessen volgen, psychologische en lichamelijke tests), maar we staan sowieso open voor adoptie.
Verder was deze zomer niet echt de meest actie-gevulde periode van ons leven wegens veel werk, maar we hebben wel een korte trip naar Montana kunnen doen om huckleberries te plukken, te raften, en familie (en klanten) te bezoeken. Verder zijn we voor de eerste keer gaan golfen, zijn we verschillende keren gaan hiken/mountainbiken, in het meer gaan zwemmen en een keer naar Real Salt Lake (voetbal) gaan zien...
Binnen een dikke week komt mijn vader ons bezoeken en gaan we waarschijnlijk voor een paar dagen naar het zuiden van Utah.
Monday, May 24, 2010
Sneeuw en hartwormen
Tijdens onze trip naar Hawaii 'logeerden' de honden in een hondenkliniek en we hadden de dierenarts gevraagd om een hartworm test te doen want we hadden een vermoeden dat Argo daar mogelijk mee besmet zou kunnen zijn, gezien hij nog altijd vrij mager is en hij af en toe een beetje kucht. Toen we de honden vorige week weer kwamen oppikken kregen we inderdaad het nieuws te horen dat hij positief getest had (gelukkig testte Tullia negatief!), en om dat te genezen zou hij een maand antibiotica moeten nemen, waarna hij verschillende spuitjes met 'hartworm vergif' zou moeten krijgen, 1 keer na die eerste maand antibiotica en nog eens 2 spuitjes een maand na het eerste spuitje. Prijskaartje: 600+ dollar! We hadden gepland om een kano te kopen deze lente maar ja... de hondjes gaan voor natuurlijk!
Blijkbaar had hij die besmetting al toen we hem afgelopen herfst hebben geadopteerd, ten eerste omdat het 6 maanden duurt voor de test positief uitkomt en ten tweede omdat honden enkel besmet kunnen worden door een muggenbeet, en in november zijn hier zeker geen muggen meer te besporen :) Gezien Argo oorspronkelijk uit Arkansas komt dacht de dokter dat het meer dan waarschijnlijk was dat hij het van daar heeft meegenomen, want blijkbaar zijn de hartwormen daar veel meer verspreid.
Zo heb ik Argo deze ochtend (door de sneeuw zowaar!) naar de dokter gebracht voor zijn röntgen platen en bloedonderzoek zodat ze kunnen vaststellen hoe erg de besmetting is. Al bij al viel het nog mee: alleen zijn longen zijn een beetje geïrriteerd en gezwollen door een allergische reactie tegen de wormen. Voor de rest was hij nog heel gezond dus dat was goed nieuws!
Hij krijgt al sinds 4 mei antibiotica dus op 4 juni gaat hij terug naar de dokter voor zijn eerste spuitje vergif - eigenlijk een lichte dosis arsenicum - en dan mag hij 2 maanden geen inspanningen doen, want de dode wormen gaan geleidelijk afbreken door zijn bloedstroom en zo is er een kans op tromboses. Dat gaat wat zijn, hij mag dan alleen aan de leiband buiten en mag zelfs niet rondlopen in de tuin omdat hij altijd wild speelt met Tullia. Arm hondje :( Maar rond het begin van augustus zou hij dan eindelijk terug gezond en wormvrij moeten zijn!
Blijkbaar had hij die besmetting al toen we hem afgelopen herfst hebben geadopteerd, ten eerste omdat het 6 maanden duurt voor de test positief uitkomt en ten tweede omdat honden enkel besmet kunnen worden door een muggenbeet, en in november zijn hier zeker geen muggen meer te besporen :) Gezien Argo oorspronkelijk uit Arkansas komt dacht de dokter dat het meer dan waarschijnlijk was dat hij het van daar heeft meegenomen, want blijkbaar zijn de hartwormen daar veel meer verspreid.
Zo heb ik Argo deze ochtend (door de sneeuw zowaar!) naar de dokter gebracht voor zijn röntgen platen en bloedonderzoek zodat ze kunnen vaststellen hoe erg de besmetting is. Al bij al viel het nog mee: alleen zijn longen zijn een beetje geïrriteerd en gezwollen door een allergische reactie tegen de wormen. Voor de rest was hij nog heel gezond dus dat was goed nieuws!
Hij krijgt al sinds 4 mei antibiotica dus op 4 juni gaat hij terug naar de dokter voor zijn eerste spuitje vergif - eigenlijk een lichte dosis arsenicum - en dan mag hij 2 maanden geen inspanningen doen, want de dode wormen gaan geleidelijk afbreken door zijn bloedstroom en zo is er een kans op tromboses. Dat gaat wat zijn, hij mag dan alleen aan de leiband buiten en mag zelfs niet rondlopen in de tuin omdat hij altijd wild speelt met Tullia. Arm hondje :( Maar rond het begin van augustus zou hij dan eindelijk terug gezond en wormvrij moeten zijn!
Subscribe to:
Posts (Atom)
