Adoptie!

Als je mijn blog af en toe leest dan weet je dat we al sinds vorig jaar Augustus pleegouders zijn van een jongen uit Ogden. Men had ons indertijd gezegd dat het bijna zeker was dat hij niet terug naar de geboorte ouders zou gaan, en dat we dus de kans zouden krijgen om hem te adopteren. Dat was dus niet het geval. Hier volgt een kort relaas van het afgelopen jaar daarover:

De bio-grootmoeder was de eerste die haar rechten kwam opeisen, maar ze weigerde om een "mental health" test te doen. De niet-bio grootmoeder had eigenlijk nooit de intentie om hem te adopteren, maar bleef dat wel aan hem beloven. De bio-moeder verscheen af en toe op een rechtszaak en dat was blijkbaar genoeg voor de rechter om de zaak aan te laten slepen, en met de bio-vader was het ongeveer hetzelfde geval. Dan was er ook nog een broer van bio-vader die opeens verscheen en geïnteresseerd was om hem op te eisen.

Uiteindelijk heeft iedereen toch opgegeven: De oom zag dat A.* zich heel goed bij ons thuisvoelde, en liet in oktober 2010 al weten dat hij daar niet tussen wilde komen. Aan de niet-bio grootmoeder hebben we in Juni samen met onze therapiste gevraagd wat nu realistisch haar intenties waren, want haar valse beloftes maakten het heel moeilijk voor A. om duidelijkheid te krijgen over zijn toekomst. Ze gaf toen eindelijk toe dat ze het niet zag zitten om hem te adopteren. Eind augustus kwam er dan eindelijk schot in de zaak met de bio-familie. Eerst verscheen de vader op 1 van de pre-trials (een voorbereidings-rechtszaak). Hij was in gevangenis-kleding met handboeien enz, de rechter vroeg wat zijn intenties waren en de vader zei dat hij bereid was om zijn rechten af te staan. Hij heeft dat dan officieel gedaan eind Augustus. Intussen waren we nog altijd met bio-grootmoeder aan het werken, we moesten verschijnen op verschilende 'bemiddelingen' om te proberen met haar te onderhandelen, maar elke keer zaten we daar voor een paar uur te wachten op haar, terwijl ze totaal niet verscheen.

Er was ons dan verteld dat de finale rechtszaak in November zou plaatsnemen, waarin de rechter zou beslissen of alle rechten zouden afgenomen worden van bio-grootmoeder (die officieel voogdijschap had); en van bio-moeder. Daarna zou het dan nog een 3-4 maanden duren voor we hem officieel zouden kunnen adopteren.

Eind September was er weer een pre-trial, en de bio-moeder verraste ons met haar aanwezigheid. Ze was zowaar verschenen om haar rechten af te staan! Op diezelfde dag had de bio-grootmoeder ook een brief geschreven aan de rechter, waarin ze zei dat ze A.'s nieuwe ouders vertrouwde, en dat ze haar voogdijschap wilde afstaan. Plots was het hele drama gedaan. Niemand wilde A. opeisen, en de weg was helemaal open voor onze adoptie! De rechter liet er geen gras over groeien, en heeft onmiddelijk een datum opgezet voor de officiële adoptie: 16 November!

Amerikaans Staatsburgerschap

In Mei heb ik eindelijk het proces gestart om Amerikaans staatsburgerschap te krijgen. Het start met een formulier, pasfoto's en natuurlijk een vette cheque. Een goede maand later kreeg ik dan een brief waarin ik uitgenodigd werd om mijn biometrics te laten afnemen: ze nemen dan nog maar eens vingerafdrukken en foto's, en als dat gedaan is geven ze je een pakketje met het studiemateriaal voor het citizenship interview. In het pakketje zat een boekje met 100 vragen en antwoorden over de geschiedenis, en politieke en socio-culturele aspecten van de USA; en verder nog wat instructies over hoe het interview in zijn werk zou gaan.

In Augustus kreeg ik dan de uitnodiging voor het interview. Ik had de vragenlijst natuurlijk een beetje gestudeerd, en het was dus behoorlijk simpel om in die test te slagen. Ik moest dan ook nog een zinnetje in het Engels schrijven, en voor de rest natuurlijk zweren dat ik geen communist of terrorist of zo was :). Het interview was snel voorbij, en de dame die me interviewde was vriendelijk en behulpzaam. Ze wenste me proficiat en zei dat ik een brief zou ontvangen in de komende weken met een uitnodiging voor de ceremonie, waar ze mij dan officieel zouden inzweren als Amerikaan.

Die brief kreeg ik dan in de loop van September, en vorige week woensdag was het dan zover. De ceremonie was in een theater in Salt Lake City, en er waren iets meer dan 150 mede-buitenlanders die ook Amerikaan gingen worden. Het was heel cool om deel te maken van zulk een gediversifieerde groep: er waren mensen oa. Tonga, Ethiopië, Japan, Mexico, Chili, Australië, Frankrijk, Bosnië en noem zo maar op. Veel mensen waren echt heel emotioneel. De Ceremonie was na een goed anderhalf uur gedaan, en nu mag ik dus een Amerikaans paspoort aanvragen, en stemmen in de volgende verkiezingen :)