Meltdowns

Deze maand heeft weer een heel ander facet laten zien van pleegzorg. Hoe meer D (alias voor ons pleegkind) zich secuur voelt, hoe meer hij durft "nee" zeggen, en dat vaart niet goed. Angela en ik zijn heel strict en hoe hard hij ook probeert, wat wij zeggen zal gebeuren. Wanneer hij denkt dat dat niet eerlijk is, dan valt hij ofwel als een slappe vod ineen en/of verandert hij in een klein duiveltje. Als we tijd hebben, dan proberen we er geen aandacht aan te geven, maar dan probeert hij meer en meer irritante dingen te doen tot het moment dat we geen keuze meer hebben. Het lijkt wel alsof hij WILT gestraft worden, en dat komt eigenlijk wel overeen met wat de boeken/therapisten zeggen over mishandelde/verwaarloosde kinderen - ze zijn zo gewoon aan negatieve aandacht dat ze ernaar snakken.

We proberen eerst met hem te praten, en meestal lukt dat, maar soms is er niks aan te doen en moeten we hem naar een time-out of zijn kamer dragen.

Wanneer dat gebeurt, dan is het hek echt van de dam en draait het geregeld uit in een waar gevecht - althans voor hem. Je ziet de angst in zijn ogen en het lijkt alsof hij voor zijn leven aan het vechten is. Het lijkt echt alsof hij bezeten is op dat moment: schreenwen, bijten, krabben, stampen en boksen zijn dan heel gewoon - 1 keer heeft hij zelfs geprobeerd Angela te wurgen! Het is op dat moment heel moeilijk om zelf de kalmte te bewaren, maar we proberen echt ons best. We proberen tijdens deze 'episodes' zachtjes te zeggen dat hij veilig is, dat niemand hem pijn gaat doen. Na een tijdje - mits wat omhelzingen en sussen, kalmeert hij dan weer en is hij weer voor rede vatbaar. En dan moet hij doen wat origineel van hem gevraagd was: ja wij gaan niet ingeven hoor ! :) Er zijn daarna ook consequenties voor zijn gedrag: vroeger naar bed gaan, toch nog de time-out uitzitten, nintendo wegnemen, ..

Ik moet toegeven dat de eerste keren dat dit gebeurde, ik zelf ook in die agressie werd gesleept, ik duwde (of gooide) hem vrij hard op zijn bed ofzo elke keer dat hij terug op mij afkwam, maar sindsdien heb ik geleerd dat dit wel een heel slechte reactie is en dat het veel beter is om kalm te blijven en hem zo snel mogelijk uit zijn 'zone' te halen.

Volgens de therapiste zijn deze reacties vrij 'normaal' en zouden ze na verloop van tijd verdwijnen. Hij probeert nu gewoon te testen of we hetzelfde zullen doen als alle anderen in zijn leven: hem mishandelen en dan verdwijnen.