Winter, en ons pleegkind

En intussen is het alweer winter :) Juist voor Thanksgiving hebben we een goede sneeuwstorm gehad met zo'n 20 a 30 cm, er was zelfs een stevige blizzard maar die duurde gelukkig niet lang, dus we zijn toch kunnen vertrekken naar Montana om daar te vieren met Angela's familie. Dat was ook de eerste keer dat ons pleegzoontje deze feestdag heeft gevierd - in zijn vorige situatie(s) zat hij ofwel met zijn drugsverslaafde moeder die niet geïnteresseerd was in een familie feestdag, of met zijn grootmoeder die Getuige van Jehova is en dus geen feestdagen viert.

Over ons zoontje gesproken, we weten nog altijd niet 100% wat er gaat gebeuren, maar het ziet er alsmaar meer naar uit dat hij hier zal blijven. De moeder en vader zitten nog altijd aan de drugs, en hoewel de moeder visite-recht had gekregen van de rechter, is ze al anderhalve maand niet meer verschenen op de weekelijkse bezoeken. Die vinden plaats in Ogden voor 2 uur: 1 uur met de grootmoeder van moeder's kant (de getuige van Jehova) - die in principe zelf ook nog aan het proberen is om hem terug te krijgen, en 1 uur met zijn halfbroer en diens grootmoeder.

Na 5 maanden begint hij zich al goed thuis te voelen bij ons, maar het wordt alsmaar meer duidelijk wat de impact is van al de verwaarlozing in zijn verleden. Hij zou Post Traumatic Stress Disorder hebben, Hypervigilance en Reactive Attachment Disorder. Heel simpel gezegd heeft hij een groot wantrouwen jegens iedereen, en wanneer hij druk voelt sluit hij zich of helemaal af van de wereld, of wordt hij helemaal hyper. Nochtans denken de meeste familie en vrienden dat hij heel normaal lijkt, dat hij alleen een beetje verlegen is en/of een beetje wild. Zo leek het voor ons ook voor de eerste paar maanden, maar nu dat we hem leren kennen op een ander niveau en hij ons heel heel stilletjes aan begint te vertrouwen, is het duidelijk dat hij geen 'normale 6-jarige' is. Je hoort ons nochtans niet klagen hoor, hij is een heel lief jongetje met een goed karakter, en er is een goede kans dat hij, mits een goede structuur en veel liefde (en hulp van de therapiste), meer en meer vertrouwen zal krijgen in zichzelf en de maatschappij in het geheel, en dat hij een normale adolescent kan worden.

In ieder geval, we hebben geen spijt van onze keuze en het is echt wel een schitterende ervaring, die ik iedereen toewens die pleeg/adoptie in overweging neemt. Hij heeft in de laatste maanden al enorme vooruitgang geboekt en als je verhalen hoort van voor zijn plaatsing bij ons dan is het moeilijk te geloven dat hij dezelfde persoon is (de letterlijke woorden van zijn psychologe).

In ieder geval, zoals ik al zei is de winter hier goed aanwezig, eind December hebben we op 1 dag 60 cm sneeuw gekregen, al is het daar wel min of meer bij gebleven. Sindsdien is het bar koud geweest, bijna elke dag kouder dan -20C en overdag rond de -10C. Vandaag is het 'lekker warm': -3! Ik wil al bijna met mijn shorts buiten lopen :P

Hier volgen nog een paar foto's van rond ons huis: