Intussen is de zomer weeral voorbij, de blaadjes beginnen al te verkleuren en we hebben al een paar keer vorst gezien 's nachts. In mijn laatste bericht had ik het over Argo's hartwormen, en ik ben blij te melden dat de dure spuitjes een succes waren! Een paar weken geleden heeft de dierenarts een test gedaan om te zien of er nog larven of volwassen wormen waren en die test was negatief! Toch wel een grote verademing want na het onbeschrijfelijk pijnlijke verlies van Piombo vorig jaar was ik niet klaar om nog een hondje te zien sterven :(
Ons huis is sinds Augustus trouwens weer heel wat veranderd want we hebben een 6-jarig pleegkindje! Het arm jongetje heeft al heel wat meegemaakt in zijn kort leven, huiselijk geweld, verwaarlozing, verschillende 'vaders' en een moeder die verslaafd is aan drugs. Ze hebben ons dan gecontacteerd en na een paar ontmoetingen en een overnachting hebben we beslist om hem in ons huis te nemen (de eerste 2 weken van Augustus verbleef hij in het 'Christmas Box House' - een tijdelijke verblijfplaats voor pleegkinderen.
Hij heeft dus al heel wat 'emotionele bagage', maar al bij al is hij heel lief, slim en gehoorzaam. We hebben wel een paar 'episodes' gehad maar over het algemeen valt onze ervaring heel goed mee. We weten niet of hij ooit zal teruggaan naar zijn familie (dat hangt af of zij een heleboel stappen kunnen nemen, zoals lessen volgen, psychologische en lichamelijke tests), maar we staan sowieso open voor adoptie.
Verder was deze zomer niet echt de meest actie-gevulde periode van ons leven wegens veel werk, maar we hebben wel een korte trip naar Montana kunnen doen om huckleberries te plukken, te raften, en familie (en klanten) te bezoeken. Verder zijn we voor de eerste keer gaan golfen, zijn we verschillende keren gaan hiken/mountainbiken, in het meer gaan zwemmen en een keer naar Real Salt Lake (voetbal) gaan zien...
Binnen een dikke week komt mijn vader ons bezoeken en gaan we waarschijnlijk voor een paar dagen naar het zuiden van Utah.
Friday, September 10, 2010
Monday, May 24, 2010
Sneeuw en hartwormen
Tijdens onze trip naar Hawaii 'logeerden' de honden in een hondenkliniek en we hadden de dierenarts gevraagd om een hartworm test te doen want we hadden een vermoeden dat Argo daar mogelijk mee besmet zou kunnen zijn, gezien hij nog altijd vrij mager is en hij af en toe een beetje kucht. Toen we de honden vorige week weer kwamen oppikken kregen we inderdaad het nieuws te horen dat hij positief getest had (gelukkig testte Tullia negatief!), en om dat te genezen zou hij een maand antibiotica moeten nemen, waarna hij verschillende spuitjes met 'hartworm vergif' zou moeten krijgen, 1 keer na die eerste maand antibiotica en nog eens 2 spuitjes een maand na het eerste spuitje. Prijskaartje: 600+ dollar! We hadden gepland om een kano te kopen deze lente maar ja... de hondjes gaan voor natuurlijk!
Blijkbaar had hij die besmetting al toen we hem afgelopen herfst hebben geadopteerd, ten eerste omdat het 6 maanden duurt voor de test positief uitkomt en ten tweede omdat honden enkel besmet kunnen worden door een muggenbeet, en in november zijn hier zeker geen muggen meer te besporen :) Gezien Argo oorspronkelijk uit Arkansas komt dacht de dokter dat het meer dan waarschijnlijk was dat hij het van daar heeft meegenomen, want blijkbaar zijn de hartwormen daar veel meer verspreid.
Zo heb ik Argo deze ochtend (door de sneeuw zowaar!) naar de dokter gebracht voor zijn röntgen platen en bloedonderzoek zodat ze kunnen vaststellen hoe erg de besmetting is. Al bij al viel het nog mee: alleen zijn longen zijn een beetje geïrriteerd en gezwollen door een allergische reactie tegen de wormen. Voor de rest was hij nog heel gezond dus dat was goed nieuws!
Hij krijgt al sinds 4 mei antibiotica dus op 4 juni gaat hij terug naar de dokter voor zijn eerste spuitje vergif - eigenlijk een lichte dosis arsenicum - en dan mag hij 2 maanden geen inspanningen doen, want de dode wormen gaan geleidelijk afbreken door zijn bloedstroom en zo is er een kans op tromboses. Dat gaat wat zijn, hij mag dan alleen aan de leiband buiten en mag zelfs niet rondlopen in de tuin omdat hij altijd wild speelt met Tullia. Arm hondje :( Maar rond het begin van augustus zou hij dan eindelijk terug gezond en wormvrij moeten zijn!
Blijkbaar had hij die besmetting al toen we hem afgelopen herfst hebben geadopteerd, ten eerste omdat het 6 maanden duurt voor de test positief uitkomt en ten tweede omdat honden enkel besmet kunnen worden door een muggenbeet, en in november zijn hier zeker geen muggen meer te besporen :) Gezien Argo oorspronkelijk uit Arkansas komt dacht de dokter dat het meer dan waarschijnlijk was dat hij het van daar heeft meegenomen, want blijkbaar zijn de hartwormen daar veel meer verspreid.
Zo heb ik Argo deze ochtend (door de sneeuw zowaar!) naar de dokter gebracht voor zijn röntgen platen en bloedonderzoek zodat ze kunnen vaststellen hoe erg de besmetting is. Al bij al viel het nog mee: alleen zijn longen zijn een beetje geïrriteerd en gezwollen door een allergische reactie tegen de wormen. Voor de rest was hij nog heel gezond dus dat was goed nieuws!
Hij krijgt al sinds 4 mei antibiotica dus op 4 juni gaat hij terug naar de dokter voor zijn eerste spuitje vergif - eigenlijk een lichte dosis arsenicum - en dan mag hij 2 maanden geen inspanningen doen, want de dode wormen gaan geleidelijk afbreken door zijn bloedstroom en zo is er een kans op tromboses. Dat gaat wat zijn, hij mag dan alleen aan de leiband buiten en mag zelfs niet rondlopen in de tuin omdat hij altijd wild speelt met Tullia. Arm hondje :( Maar rond het begin van augustus zou hij dan eindelijk terug gezond en wormvrij moeten zijn!
Friday, May 14, 2010
Terug van Maui, Hawaii
Woensdagnamiddag zijn we terug thuis aangekomen na een heerlijke vakantie op Maui. Hier volgt een kort reisverslag:
Op voorhand hadden we een appartementje op het strand geboekt rechstreeks met de eigenaar voor $100 per nacht, onze vlucht kregen we gratis van United Airlines dankzij onze frequent flyer miles. We hadden ook een reservatie gemaakt voor een huurauto bij Aloha rentals, die verhuren namelijk iets oudere wagens voor een heel competitieve prijs - $137 voor een 2005 Nissan Sentra voor 8 dagen!
Dinsdag 4 mei zijn we rond het middaguur vertrokken in Salt Lake City en na een korte maar boeiende vlucht zijn we geland in San Francisco. Onderweg hebben we Lake Tahoe, de Golden Gate Bridge en downtown San Francisco kunnen bewonderen, dat was ook weer mooi meegenomen :) . 45 Minuten later vertrok onze 2e vlucht dan richting Kahului, Maui waar we rond 16u 's namiddags lokale tijd zijn geland. Onze auto opgepikt en na een korte stop in de lokale Costco (vergelijkbaar met Makro/Metro) om wat eten en drank op te slagen zijn we rond de Mauna Kahalawai vulkaan gereden richting Napili Bay waar ons appartementje was gelegen. Rond een uur of 8 's avonds waren we al helemaal uitgeteld en vielen we in slaap onder het geruis van de golven en het geritsel van de wind tussen de palmbomen.
De volgende ochtend waren we rond een uur of 3 alweer wakker dankzij de 4 uur jetlag, dus hebben we een vroege ochtendwandeling langs het verlaten strand gemaakt. De dag hebben we rustig doorgebracht met een beetje zwemmen in de zee en een korte rit langs de ruige noordwestelijke kant van Maui waar we een reuzegrote humpback walvis hebben zien zwemmen en springen!
Donderdagochtend hadden we een bezoekt gepland aan de grotere vulkaan van Maui, de Haleakala. Iedereen had ons aanbevolen om heel vroeg te vertrekken (lees 3u) om zo de zonsopgang te bewonderen vanop de top van de vulkaan. De rit bracht ons dus vanop 0 meter tot 3010m via een hele serie van haarspeldbochten in de donkere nacht, maar het resultaat was echt schitterend, je zit er namelijk helemaal boven de wolken en de enige vergelijkbare situatie is misschien de zonsopgang vanuit een vliegtuig, behalve dat je dan geen vulkaankrater onder jouw hebt.
De rest van de dag zijn we nog wat gaan snorkelen tussen de vele zeeschildpadden en tropische vissen..
Gezien we nog altijd vroeg wakker werden op vrijdag maakten we dan maar gebruik van de jetlag om vroeg te vertrekken richting Hana, aan de andere kant van het eiland. Maui (zoals de andere hawaiiaanse eilanden) heeft namelijk een heel verschillend klimaat afhangend van waar je je bevindt: de zuidelijke kant is bijna woestijnachtig: heel droog en heet; op de top van de vulkaan is het bijna winter (het sneeuwt er zelfs af en toe); en op de noordelijke kant is een echt tropisch regenwoud. Hana is zo 1 van de natste plaatsen ter wereld! De 'road to Hana' is heel beroemd omdat het langs de woeste noordelijke kust in het regenwoud slingert (zo maar even 600 bochten en 54 bruggen). Langs die weg zijn er tientallen watervallen die langs de flank van de vulkaan naar beneden donderen, en onder die watervallen kan je ook zwemmen in koele natuurlijke baden.
Zaterdag hebben we vrienden ontmoet die naar Maui zijn verhuisd, we zijn gaan snorkelen en zwemmen aan het strand van Makena en hebben ons middagmaal verorberd in de Grand Wailea, een hotel dat deel uitmaakt van de Waldorf Astoria dus heel chique en chi-chi :) We zijn ook even in Lahaina gestop op de terugweg naar Napili, waar blijkbaar het grootste Buddha beeld buiten Japan staat. De avond hebben we op ons terrasje doorgebracht onder een schitterende zonsondergang met een lekkere POG & Rum (POG = Passion Orange Guava vruchtendrank).
Zondag was een heel luie dag, na een rustige voormiddag aan het strand op Napili Bay zijn we een ander strand gaan zoeken rond Lahaina waar wat golven waren zodat we wat konden body boarden, en verder hebben we een lekker avondeten gegeten in het restaurant Pacific'o, die halen hun groentjes allemaal uit hun eigen boerderijtje op Maui.
Maandag, onze voorlaatste dag, zijn we in de voormiddag weer gaan snorkelen op Honolua Bay, en in de namiddag hebben we dan toch maar beslist om eens te leren surfen. Dankzij de uitstekende leraars van de Goofy Foot Surf School stonden we al snel op onze grote longboards (Angela was wel iets beter dan mij grr!), al waren de golven natuurlijk maar klein vergeleken met de video's van de pro-sufers natuurlijk :)
Onze vlucht op dinsdag vertrok pas om 9u 's avonds (ironisch genoeg later dan we eerder op Maui ooit waren opgebleven!), dus hadden we nog de hele dag op het eiland. 's Ochtends hebben we weer een paar longboards gehuurd en hebben we onze juist verworven surf-skills wat verfijnd, en in de namiddag zijn we langs de north shore highway naar Kahului gereden... En zo zijn we overnacht via San Francisco en Denver (waar zowaar sneeuw op de grond lag!) weer naar Salt Lake gevlogen..
Op voorhand hadden we een appartementje op het strand geboekt rechstreeks met de eigenaar voor $100 per nacht, onze vlucht kregen we gratis van United Airlines dankzij onze frequent flyer miles. We hadden ook een reservatie gemaakt voor een huurauto bij Aloha rentals, die verhuren namelijk iets oudere wagens voor een heel competitieve prijs - $137 voor een 2005 Nissan Sentra voor 8 dagen!
Dinsdag 4 mei zijn we rond het middaguur vertrokken in Salt Lake City en na een korte maar boeiende vlucht zijn we geland in San Francisco. Onderweg hebben we Lake Tahoe, de Golden Gate Bridge en downtown San Francisco kunnen bewonderen, dat was ook weer mooi meegenomen :) . 45 Minuten later vertrok onze 2e vlucht dan richting Kahului, Maui waar we rond 16u 's namiddags lokale tijd zijn geland. Onze auto opgepikt en na een korte stop in de lokale Costco (vergelijkbaar met Makro/Metro) om wat eten en drank op te slagen zijn we rond de Mauna Kahalawai vulkaan gereden richting Napili Bay waar ons appartementje was gelegen. Rond een uur of 8 's avonds waren we al helemaal uitgeteld en vielen we in slaap onder het geruis van de golven en het geritsel van de wind tussen de palmbomen.
De volgende ochtend waren we rond een uur of 3 alweer wakker dankzij de 4 uur jetlag, dus hebben we een vroege ochtendwandeling langs het verlaten strand gemaakt. De dag hebben we rustig doorgebracht met een beetje zwemmen in de zee en een korte rit langs de ruige noordwestelijke kant van Maui waar we een reuzegrote humpback walvis hebben zien zwemmen en springen!
Donderdagochtend hadden we een bezoekt gepland aan de grotere vulkaan van Maui, de Haleakala. Iedereen had ons aanbevolen om heel vroeg te vertrekken (lees 3u) om zo de zonsopgang te bewonderen vanop de top van de vulkaan. De rit bracht ons dus vanop 0 meter tot 3010m via een hele serie van haarspeldbochten in de donkere nacht, maar het resultaat was echt schitterend, je zit er namelijk helemaal boven de wolken en de enige vergelijkbare situatie is misschien de zonsopgang vanuit een vliegtuig, behalve dat je dan geen vulkaankrater onder jouw hebt.
De rest van de dag zijn we nog wat gaan snorkelen tussen de vele zeeschildpadden en tropische vissen..
Gezien we nog altijd vroeg wakker werden op vrijdag maakten we dan maar gebruik van de jetlag om vroeg te vertrekken richting Hana, aan de andere kant van het eiland. Maui (zoals de andere hawaiiaanse eilanden) heeft namelijk een heel verschillend klimaat afhangend van waar je je bevindt: de zuidelijke kant is bijna woestijnachtig: heel droog en heet; op de top van de vulkaan is het bijna winter (het sneeuwt er zelfs af en toe); en op de noordelijke kant is een echt tropisch regenwoud. Hana is zo 1 van de natste plaatsen ter wereld! De 'road to Hana' is heel beroemd omdat het langs de woeste noordelijke kust in het regenwoud slingert (zo maar even 600 bochten en 54 bruggen). Langs die weg zijn er tientallen watervallen die langs de flank van de vulkaan naar beneden donderen, en onder die watervallen kan je ook zwemmen in koele natuurlijke baden. 
Zaterdag hebben we vrienden ontmoet die naar Maui zijn verhuisd, we zijn gaan snorkelen en zwemmen aan het strand van Makena en hebben ons middagmaal verorberd in de Grand Wailea, een hotel dat deel uitmaakt van de Waldorf Astoria dus heel chique en chi-chi :) We zijn ook even in Lahaina gestop op de terugweg naar Napili, waar blijkbaar het grootste Buddha beeld buiten Japan staat. De avond hebben we op ons terrasje doorgebracht onder een schitterende zonsondergang met een lekkere POG & Rum (POG = Passion Orange Guava vruchtendrank).
Zondag was een heel luie dag, na een rustige voormiddag aan het strand op Napili Bay zijn we een ander strand gaan zoeken rond Lahaina waar wat golven waren zodat we wat konden body boarden, en verder hebben we een lekker avondeten gegeten in het restaurant Pacific'o, die halen hun groentjes allemaal uit hun eigen boerderijtje op Maui.
Maandag, onze voorlaatste dag, zijn we in de voormiddag weer gaan snorkelen op Honolua Bay, en in de namiddag hebben we dan toch maar beslist om eens te leren surfen. Dankzij de uitstekende leraars van de Goofy Foot Surf School stonden we al snel op onze grote longboards (Angela was wel iets beter dan mij grr!), al waren de golven natuurlijk maar klein vergeleken met de video's van de pro-sufers natuurlijk :)
Onze vlucht op dinsdag vertrok pas om 9u 's avonds (ironisch genoeg later dan we eerder op Maui ooit waren opgebleven!), dus hadden we nog de hele dag op het eiland. 's Ochtends hebben we weer een paar longboards gehuurd en hebben we onze juist verworven surf-skills wat verfijnd, en in de namiddag zijn we langs de north shore highway naar Kahului gereden... En zo zijn we overnacht via San Francisco en Denver (waar zowaar sneeuw op de grond lag!) weer naar Salt Lake gevlogen..
Thursday, April 29, 2010
Foster Care Home Study
Dinsdag hebben we onze home study gekregen voor de foster care, eigenlijk de laatste stap tot de goedkeuring van onze licentie. Een dame is naar ons huis gekomen en is in en rond ons huis gegaan om te zien of er geen gevaarlijke voorwerpen en producten (inclusief alcohol!) toegankelijk waren voor kindjes, om te zien of we een noodplan hadden in het geval van brand - ja we moeten zelfs een brandladder hebben op ons bovenverdiep - kortom, om te zien of we voorbereid zijn om het risico voor de kindjes zo klein mogelijk te maken.
Daarna stelde ze ons een heleboel vragen, we moesten praktisch ons hele leven vertellen, of we ooit misbruikt waren, hoe onze jeugd verlopen was, welke rol onze ouders, broers en/of zussen in ons leven speelden enz. Ook in verband met de kindjes zelf, hoe we ze denken op te voeden, of we open zijn voor andere religies, huidskleuren, culturen enz. Het was eigenlijk allemaal behoorlijk persoonlijk maar blijkbaar zijn we vrij normaal want we zijn officieel goedgekeurd en onze licentie zou rond volgende week klaar moeten zijn!
De stress voor de home study is nu van onze schouders maar nu zitten we met de onwetendheid van de toekomst. We zijn eigenlijk het meest geïnteresseerd om rechtstreeks te adopteren want we hebben al geïnformeerd over een 8-jarig jongetje, maar het kan dus zijn dat we binnen 2 weken een telefoontje krijgen van onze case-worker die zegt dat hij juist een kindje (of zelfs 2) heeft moeten wegnemen van een familie en dat hij ze binnen een paar uur kan komen afzetten. Zo snel kan het dus zijn dat je moet beslissen, want in volgens hun huidige systeem is het beter om de pleegkindjes zo snel mogelijk te plaatsen, zonder enige tussenstop in een soort weeshuis zoals dat eerder gebeurde!
Maar voor dat gebeurt willen we dus eerst informeren of het te adopteren jongetje, en .... volgende week zijn we sowieso toch niet aanwezig want dan vertrekken we naar Maui in Hawaii!!
Voor de rest is er relatief weinig nieuws te vermelden... mijn enkel is nog steeds aan het genezen... het weer gaat nog altijd op een neer (dinsdag 22 graden, woensdag en vandaag sneeuw)... angela heeft het nog altijd super druk als de manager van het hotel... en de honden en katten doen het allemaal heel goed.
Daarna stelde ze ons een heleboel vragen, we moesten praktisch ons hele leven vertellen, of we ooit misbruikt waren, hoe onze jeugd verlopen was, welke rol onze ouders, broers en/of zussen in ons leven speelden enz. Ook in verband met de kindjes zelf, hoe we ze denken op te voeden, of we open zijn voor andere religies, huidskleuren, culturen enz. Het was eigenlijk allemaal behoorlijk persoonlijk maar blijkbaar zijn we vrij normaal want we zijn officieel goedgekeurd en onze licentie zou rond volgende week klaar moeten zijn!
De stress voor de home study is nu van onze schouders maar nu zitten we met de onwetendheid van de toekomst. We zijn eigenlijk het meest geïnteresseerd om rechtstreeks te adopteren want we hebben al geïnformeerd over een 8-jarig jongetje, maar het kan dus zijn dat we binnen 2 weken een telefoontje krijgen van onze case-worker die zegt dat hij juist een kindje (of zelfs 2) heeft moeten wegnemen van een familie en dat hij ze binnen een paar uur kan komen afzetten. Zo snel kan het dus zijn dat je moet beslissen, want in volgens hun huidige systeem is het beter om de pleegkindjes zo snel mogelijk te plaatsen, zonder enige tussenstop in een soort weeshuis zoals dat eerder gebeurde!
Maar voor dat gebeurt willen we dus eerst informeren of het te adopteren jongetje, en .... volgende week zijn we sowieso toch niet aanwezig want dan vertrekken we naar Maui in Hawaii!!
Voor de rest is er relatief weinig nieuws te vermelden... mijn enkel is nog steeds aan het genezen... het weer gaat nog altijd op een neer (dinsdag 22 graden, woensdag en vandaag sneeuw)... angela heeft het nog altijd super druk als de manager van het hotel... en de honden en katten doen het allemaal heel goed.
Tuesday, April 13, 2010
klein beetje sneeuw
Gisteren was weer een typische april dag - rond een uur of 1 's namiddags was het zowaar 19 graden celsius, maar toen kwam de noordenwind opzetten en de temperatuur viel met 5 graden per uur tot het in de vroege avond nog maar 2 graden was. En deze ochtend ligt er weer een paar centimeter sneeuw. Het kan verkeren!
Monday, April 12, 2010
Changes
Sinds mijn vorige bericht is er weer veel veranderd hoor! Angela is haar job verloren dus de hele ziekteverzekering kwestie was eigenlijk heel simpel opgelost: ik had de oude verzekering nog niet afgezegd dus houden we die gewoon, en kunnen ze (voorlopig) onze premie niet verhogen!
De plaats waar ze werkte (Wolf Creek) was al een tijdje in zware geld problemen en eind maart kwam dan het bericht dat ze hun hele lodging afdeling gingen sluiten en de meeste werknemers dus aan hun laatste week bezig waren. Het nieuws zat er al een tijdje aan te komen, dus de schok was niet zo groot, al is het natuurlijk nooit leuk om te horen te krijgen dat je diensten niet meer nodig zijn!
Het goede nieuws is wel dat Angela niet eens tijd had om het nieuws te laten bezinken voordat ze al naar voren geschoven werd als kandidate voor de manager positie van een hotel hier in onze vallei. De eigenaar huurde het hotel uit aan Wolf Creek, maar die hadden al 6 maanden geen huur meer betaald en hadden ook beslist het hotel niet meer uit te baten, dus nu zat de eigenaar opeens met een hotel zonder werknemers (die maakten deel uit van Wolf Creek). Gezien Angela al ervaring had met hotels uit te baten kreeg zij de volgende dag al officieel de job aangeboden en nu werkt ze daar dus! Het zijn al 2 super drukke weken geweest voor haar, naast het hotel uit te baten moet ze ook nog eens alle problemen oplossen die Wolf Creek heeft achter gelaten, zoals dubbele en driedubbele boekingen voor dezelfde kamers, nieuwe catering contracten opmaken, nieuwe werknemers aanwerven enz. Maar gelukkig heeft ze snel een nieuwe job gevonden, en nog vlakbij ook!
De website van het hotel is www.theredmooselodge.com
Voor de rest loopt het leven zijn gangetje, de winter is min of meer ten einde, hoewel het vorige week nog veel gesneeuwd heeft: woensdag, donderdag, zaterdag, maandag en dinsdag telkens 10 tot 20 cm hier in de vallei en in de bergen heeft het meer dan een meter gesneeuwd dus was ik weer veel op (en rond) de pistes te vinden. Afgelopen dinsdag is me dat wel niet goed bekomen, klein boompje stond in de weg en mijn been bleef haken en trok mijn enkel helemaal scheef. Resultaat: zwaar verstuikte enkel en 4 tot 6 weken rust voor mijn linkervoet dus dat zou wel eens het einde van het winterseizoen kunnen zijn voor mij! :(
Gelukkig zal mijn voet rond het begin van mei wel weer genezen zijn, net op tijd voor onze trip naar Maui in Hawaii! Die trip hebben we geboekt dankzij onze frequent flyer miles, dus de vlucht was gratis (nu ja, na de 10 dollar p/p in administratie kosten :)).
De plaats waar ze werkte (Wolf Creek) was al een tijdje in zware geld problemen en eind maart kwam dan het bericht dat ze hun hele lodging afdeling gingen sluiten en de meeste werknemers dus aan hun laatste week bezig waren. Het nieuws zat er al een tijdje aan te komen, dus de schok was niet zo groot, al is het natuurlijk nooit leuk om te horen te krijgen dat je diensten niet meer nodig zijn!
Het goede nieuws is wel dat Angela niet eens tijd had om het nieuws te laten bezinken voordat ze al naar voren geschoven werd als kandidate voor de manager positie van een hotel hier in onze vallei. De eigenaar huurde het hotel uit aan Wolf Creek, maar die hadden al 6 maanden geen huur meer betaald en hadden ook beslist het hotel niet meer uit te baten, dus nu zat de eigenaar opeens met een hotel zonder werknemers (die maakten deel uit van Wolf Creek). Gezien Angela al ervaring had met hotels uit te baten kreeg zij de volgende dag al officieel de job aangeboden en nu werkt ze daar dus! Het zijn al 2 super drukke weken geweest voor haar, naast het hotel uit te baten moet ze ook nog eens alle problemen oplossen die Wolf Creek heeft achter gelaten, zoals dubbele en driedubbele boekingen voor dezelfde kamers, nieuwe catering contracten opmaken, nieuwe werknemers aanwerven enz. Maar gelukkig heeft ze snel een nieuwe job gevonden, en nog vlakbij ook!
De website van het hotel is www.theredmooselodge.com
Voor de rest loopt het leven zijn gangetje, de winter is min of meer ten einde, hoewel het vorige week nog veel gesneeuwd heeft: woensdag, donderdag, zaterdag, maandag en dinsdag telkens 10 tot 20 cm hier in de vallei en in de bergen heeft het meer dan een meter gesneeuwd dus was ik weer veel op (en rond) de pistes te vinden. Afgelopen dinsdag is me dat wel niet goed bekomen, klein boompje stond in de weg en mijn been bleef haken en trok mijn enkel helemaal scheef. Resultaat: zwaar verstuikte enkel en 4 tot 6 weken rust voor mijn linkervoet dus dat zou wel eens het einde van het winterseizoen kunnen zijn voor mij! :(
Gelukkig zal mijn voet rond het begin van mei wel weer genezen zijn, net op tijd voor onze trip naar Maui in Hawaii! Die trip hebben we geboekt dankzij onze frequent flyer miles, dus de vlucht was gratis (nu ja, na de 10 dollar p/p in administratie kosten :)).
Tuesday, March 23, 2010
Amerikaanse ziekte zorg reform!
Zojuist heeft Obama de heatlth care reform ondertekend! Wat een verademing, ook al hoop ik dat er nog meer wetten doorkomen, zoals een public option en een wet die premiums gelijkstelt voor iedereen, onafhankelijk van het feit dat ze kanker hebben of kerngezond zijn! Wat ik echt niet snap is dat er een paar mensen met luide keel zo ongelooflijk kwaad zijn omdat deze wetten erdoor zijn gekomen - elke verandering is gebaseerd op logica en common sense, dus de enige redenen die ik zie om er tegen te zijn is 1) je bent republikein en per definitie dan maar tegen alles wat de democraten doen en zeggen 2) je bent gewoon oerdom of 3) je bent knettergek! Haha sorry voor de tegenstanders hoor maar ik heb echt nog geen enkel argument gehoord dat iet of wat logisch is. De staatsschuld gaat niet omhoog gaan, er zijn (onafhankelijke) studies over gemaakt en het zou net de staatsschuld doen verminderen. De huidige situatie is niet houdbaar, dat heb ik met mijn eigen ervaringen meegemaakt. Neem nu gisteren: Gezien Angela nu via haar werk verzekerd is probeer ik haar van ons private plan te halen, maar blijkbaar kan dat alleen als we het huidige plan opgeven en ik een nieuw persoonlijk plan afsluit. Dus moest ik alle formulieren opnieuw invullen met informatie die ze al lang hebben. Weer invullen of ik pre-existing conditions heb dwz of ik een bestaande medische toestand heb die de verzekering geld gaat kosten, weer invullen of ik verslaafd ben aan drugs of alcohol enzovoort enzovoort. En dan krijg ik gisteren te horen dat ja, ik kan een nieuwe verzekering afsluiten maar wel met een 15% verhoging wegens pre-existing condition. Geen enkele dokter in de VS heeft dat ooit bij mij vastgesteld, ik heb het nooit op het formulier gezet en ik neem daar geen medicatie voor. Schandalig he? Maar ik betwijfel of ze die 15% er toch zullen afnemen... wordt vervolgd!
Friday, February 26, 2010
familie bezoek
Mijn zus, schoonbroer en neefjes zijn gisteren terug naar het Belgenlandje vertrokken. Ze zijn hier 10 dagen geweest waarvan wel 4 dagen in het zuiden van Utah en Las Vegas, maar daar was ik niet mee uitgenodigd. Mijn neefjes zijn 3 en 5 (bijna 4 en 6) en het was de eerste skireis voor de jongste, maar dat was er bijna niet aan te zien, ze gingen beiden lekker hun gang op de pistes zonder enige problemen! Het weer viel ook nog goed mee, meestal zonnig en niet al te koud, alleen de laatste dag was het harder aan het sneeuwen en was het maar frisjes.
Ze hebben blijkbaar wel veel pech op hun terugvlucht, ze zouden gisterenavond van Chicago naar Brussel vliegen, maar het toestel was defect en er moest er een nieuwe ingevlogen worden met resultaat dat ze 5 uur vertraging hadden (na een layover van al 5 uur). Maar daar eindigde het niet want toen ze eindelijk aan het taxi-en waren kreeg een koppel blijkbaar zware ruzien en de piloot besloot terug naar de gate te keren en toen waren zijn uren blijkbaar op en werd de hele vlucht gewoon geanulleerd! Dan zijn ze in een hotel gezet en vandaag had de vliegtuigmaatschappij (American Airlines) hen op een vlucht naar Brussel via Londen geboekt, maar toen bleek dat ze de vlucht van Londen naar Brussel op dezelfde dag hadden geboekt. Klaarblijkelijk had de agent niet gedacht aan het feit dat de Chicago-Londen overnacht vliegt en ze dus in Londen op de volgende dag aankomen. Uiteindelijk zouden ze nu ongeveer moeten opstijgen richting... jawel... Manchester... en van daar dan morgenvroeg naar Brussel. Arme zus en vooral arme kindjes!
Nu is het dus weer even rustig in huis en kan ik wat werk ophalen, hoewel we volgende week alweer bezoek krijgen, dan komen vrienden van Missoula voor het weekend op bezoek. Toch interessant hoe we in Montana bijna nooit bezoek kregen, en hier in ons eerste jaar hebben we al 7 keer bezoek gekregen: 2 keer mijn schoonvader begin en eind juli; de schoonmoeder en schoonzus haar zoon en dochter in augustus; mijn moeder en haar vriend in september; de ene zus in december en de andere zus met schoonbroer en kindjes afgelopen week. En met het bezoek volgende week eindigt het ook niet want in april komen mijn schoonmoeder en schoon-stief-vader langs op hun weg naar een lange hiking trip in de slot canyons van southern utah en rond september zou mijn vader, en eventueel mijn grootouders ons komen bezoeken, hoewel die dan misschien wel een hotelletje of een appartementje zouden huren.
Ze hebben blijkbaar wel veel pech op hun terugvlucht, ze zouden gisterenavond van Chicago naar Brussel vliegen, maar het toestel was defect en er moest er een nieuwe ingevlogen worden met resultaat dat ze 5 uur vertraging hadden (na een layover van al 5 uur). Maar daar eindigde het niet want toen ze eindelijk aan het taxi-en waren kreeg een koppel blijkbaar zware ruzien en de piloot besloot terug naar de gate te keren en toen waren zijn uren blijkbaar op en werd de hele vlucht gewoon geanulleerd! Dan zijn ze in een hotel gezet en vandaag had de vliegtuigmaatschappij (American Airlines) hen op een vlucht naar Brussel via Londen geboekt, maar toen bleek dat ze de vlucht van Londen naar Brussel op dezelfde dag hadden geboekt. Klaarblijkelijk had de agent niet gedacht aan het feit dat de Chicago-Londen overnacht vliegt en ze dus in Londen op de volgende dag aankomen. Uiteindelijk zouden ze nu ongeveer moeten opstijgen richting... jawel... Manchester... en van daar dan morgenvroeg naar Brussel. Arme zus en vooral arme kindjes!
Nu is het dus weer even rustig in huis en kan ik wat werk ophalen, hoewel we volgende week alweer bezoek krijgen, dan komen vrienden van Missoula voor het weekend op bezoek. Toch interessant hoe we in Montana bijna nooit bezoek kregen, en hier in ons eerste jaar hebben we al 7 keer bezoek gekregen: 2 keer mijn schoonvader begin en eind juli; de schoonmoeder en schoonzus haar zoon en dochter in augustus; mijn moeder en haar vriend in september; de ene zus in december en de andere zus met schoonbroer en kindjes afgelopen week. En met het bezoek volgende week eindigt het ook niet want in april komen mijn schoonmoeder en schoon-stief-vader langs op hun weg naar een lange hiking trip in de slot canyons van southern utah en rond september zou mijn vader, en eventueel mijn grootouders ons komen bezoeken, hoewel die dan misschien wel een hotelletje of een appartementje zouden huren.
Saturday, February 6, 2010
Polygamie in Utah
Deze ochtend lag er een kleine 10cm verse sneeuw en gezien Angela pas om 15u moest beginnen werken zijn we snel een paar pistes gaan doen op Wolf Mountain. Dat is een klein skigebiedje maar het ligt echt pal voor ons huis en het duurt dus ook maar een minuut of 2-3 om er naartoe te rijden. Gezien Angela op werk is heb ik deze namiddag ook maar wat gewerkt... maar ik las net op de lokale nieuws website (Salt Lake Tribune) dat Warren Jeffs officieel vervangen is als president van de FLDS, en dat bracht me op het idee om eens over polygamie en vooral deze sekte te schrijven :)
Polygamie was voor de eerste mormonen een intrinsiek deel van hun geloof. De eerste president van de mormoonse kerk (of Church of Jesus Christ of Latter Day Saints of LDS church in het kort), Brigham Young, had een heleboel vrouwen - volgens de meeste bronnen had hij er zo maar even 27! Om officieel een staat van de USA te worden in 1890, moest Utah evenwel de praktijk verbieden en zo was het dat de LDS kerk zich officieel gedistantieerd heeft van polygamie, omdat ze anders hun status en tempels zouden verliezen.
Het grootste deel van de aanhangers van de kerk volgde gehoorzaam het nieuwe beleid (anders riskeerden ze excommunicatie), maar een kleine groep mormonen scheurden zich af en richtten de FLDS op, ofte de Fundamentalist Church of Jesus Christ of Latter Day Saints. Deze kerk, of beter sekte, baseert zich nog altijd op polygamie en de aanghangers leven in kleine nederzettingen (compounds) in Utah, Arizona, Colorado ,Texas, South Dakota en British Columbia (Canada). Ze leven daar praktisch afgesloten van de moderne wereld en volgen een bepaalde dress code en het haar van de vrouwen is allemaal op dezelfde manier gevlecht. Het is ook duidelijk dat de kinderen allemaal gehersenspoeld zijn en er zouden veel genetische afwijkingen zijn doordat er maar een kleine genetische poel is (lees veel incest). Verder worden jongens geregeld uit de sekte en de nederzettingen verbannen, omdat er anders te veel mannen zouden zijn.
Wat heel deze situatie nog interessanter maakt is dat de overheid deze sekte vrijwel met rust laat, ook al is het absoluut geen geheim dat ze polygamisten zijn- iets dat nog altijd illegaal is. Over het algemeen worden sektes met rust gelaten, en misschien is dat wel om situaties zoals in Waco TX te vermijden - Voor wie het zich niet herinnert: de politie probeerde in dat geval een huiszoeking te doen bij deze (niet-polygamistische) sekte en dat is afgelopen in een groot bloedbad. (http://en.wikipedia.org/wiki/Waco_Siege), langs de andere kant is het ook moeilijk om de polygamisten te vervolgen, gezien de getuigen allemaal hun mond dichthouden.
Nu, Warren Jeffs was de president en profeet van deze FLDS kerk, maar hij is zowaar gearresteerd en vervolgd omdat hij ouderen mannen trouwde met minderjarige meisjes; omdat hij zelf sex zou gehad hebben met minderjarige meisjes; en wegens incestueuze relaties. Dus niet omdat hij polygamie beoefent! Hoedanook, hij is veroordeeld en heeft 'ontslag' genomen als president, en nu heeft de FLDS kerk dus een nieuwe president verkozen. Normaal gezien is het de profeet die president is van de kerk: elke keer een profeet sterft krijgt iemand anders een 'revelation' waarin god hem vertelt dat hij de nieuwe profeet moet zijn, maar gezien Jeffs nog altijd leeft is dat dus niet zo gebeurd... Toch maar raar hoor, die sektes en religies hier!
Lees meer over Warren Jeffs: http://en.wikipedia.org/wiki/Warren_Jeffs en de FLDS: http://en.wikipedia.org/wiki/Fundamentalist_Church_of_Jesus_Christ_of_Latter_Day_Saints
Volgende keer schrijf ik misschien wel eens over de mormonen. Dat is ook een interessant volkje :)
Polygamie was voor de eerste mormonen een intrinsiek deel van hun geloof. De eerste president van de mormoonse kerk (of Church of Jesus Christ of Latter Day Saints of LDS church in het kort), Brigham Young, had een heleboel vrouwen - volgens de meeste bronnen had hij er zo maar even 27! Om officieel een staat van de USA te worden in 1890, moest Utah evenwel de praktijk verbieden en zo was het dat de LDS kerk zich officieel gedistantieerd heeft van polygamie, omdat ze anders hun status en tempels zouden verliezen.
Het grootste deel van de aanhangers van de kerk volgde gehoorzaam het nieuwe beleid (anders riskeerden ze excommunicatie), maar een kleine groep mormonen scheurden zich af en richtten de FLDS op, ofte de Fundamentalist Church of Jesus Christ of Latter Day Saints. Deze kerk, of beter sekte, baseert zich nog altijd op polygamie en de aanghangers leven in kleine nederzettingen (compounds) in Utah, Arizona, Colorado ,Texas, South Dakota en British Columbia (Canada). Ze leven daar praktisch afgesloten van de moderne wereld en volgen een bepaalde dress code en het haar van de vrouwen is allemaal op dezelfde manier gevlecht. Het is ook duidelijk dat de kinderen allemaal gehersenspoeld zijn en er zouden veel genetische afwijkingen zijn doordat er maar een kleine genetische poel is (lees veel incest). Verder worden jongens geregeld uit de sekte en de nederzettingen verbannen, omdat er anders te veel mannen zouden zijn.
Wat heel deze situatie nog interessanter maakt is dat de overheid deze sekte vrijwel met rust laat, ook al is het absoluut geen geheim dat ze polygamisten zijn- iets dat nog altijd illegaal is. Over het algemeen worden sektes met rust gelaten, en misschien is dat wel om situaties zoals in Waco TX te vermijden - Voor wie het zich niet herinnert: de politie probeerde in dat geval een huiszoeking te doen bij deze (niet-polygamistische) sekte en dat is afgelopen in een groot bloedbad. (http://en.wikipedia.org/wiki/Waco_Siege), langs de andere kant is het ook moeilijk om de polygamisten te vervolgen, gezien de getuigen allemaal hun mond dichthouden.
Nu, Warren Jeffs was de president en profeet van deze FLDS kerk, maar hij is zowaar gearresteerd en vervolgd omdat hij ouderen mannen trouwde met minderjarige meisjes; omdat hij zelf sex zou gehad hebben met minderjarige meisjes; en wegens incestueuze relaties. Dus niet omdat hij polygamie beoefent! Hoedanook, hij is veroordeeld en heeft 'ontslag' genomen als president, en nu heeft de FLDS kerk dus een nieuwe president verkozen. Normaal gezien is het de profeet die president is van de kerk: elke keer een profeet sterft krijgt iemand anders een 'revelation' waarin god hem vertelt dat hij de nieuwe profeet moet zijn, maar gezien Jeffs nog altijd leeft is dat dus niet zo gebeurd... Toch maar raar hoor, die sektes en religies hier!
Lees meer over Warren Jeffs: http://en.wikipedia.org/wiki/Warren_Jeffs en de FLDS: http://en.wikipedia.org/wiki/Fundamentalist_Church_of_Jesus_Christ_of_Latter_Day_Saints
Volgende keer schrijf ik misschien wel eens over de mormonen. Dat is ook een interessant volkje :)
Friday, February 5, 2010
Foster care, sneeuw, verjaardag en familie-taalproblemen.
Ik denk dat ik het nog niet echt gehad heb over onze plannen om pleeggezin te worden, dus hier even een beetje info en een status update.
Pleegouders (hier noemt dat "foster parents") krijgen kindjes in huis geplaatst die voor 1 of andere reden zijn weggenomen uit hun geboorte-ouders huis, wegens druggebruik/mishandeling/dood/verwaarlozing/... het kan echt een beetje van alles zijn. Wanneer kindjes worden weggenomen in Utah, krijgen de ouders gemiddeld een jaar tot 18 maanden de tijd om hun leven te beteren. Als ze dat gedaan krijgen, dan start een geleidelijk proces om de kindjes terug te brengen in het ouderlijk huis, maar als ze dat niet kunnen dan worden hun ouderlijke rechten beëindigd en in dat geval moeten de kindjes (ideaal gezien) worden geadopteerd.
Om in aanmerking te komen als pleegouders moet je 36 uur lessen volgen, een heleboel papierwerk doen en iemand moet je huis komen inspecteren. Zo hebben wij vorige maand elke dinsdag en donderdag 4 uur lessen gevolgd, en deze maand hebben we ons papierwerk ingediend. Nu wachten we op de resultaten van de background check (men zoekt dan op of je in het verleden iets mispeutert hebt enz), en op de recommendation letters van een paar mensen die wij opgegeven hebben om een mooie brief over ons te schrijven. Als dat allemaal in orde is, dan komen ze ons huis inspecteren: alle giftige producten (inclusief (af)wasproducten), gevaarlijke voorwerpen, alcohol enz moet allemaal achter slot en grendel; er moeten minstens 2 nooduitgangen op elk verdiep zijn, er moeten rookalarmen en brandblusapparaten geinstalleerd worden enzovoort enzovoort. Als dat allemaal in orde is, dan krijgen we een licentie als pleegouders. Wordt vervolgd...
De winter is nu ook ongeveer halfweg en ons huisje is nu al een paar maanden bedekt met een dikke vacht sneeuw. Het is een lange tijd droog geweest, maar vorige week hebben we eindelijk nog eens een goed pakje sneeuw (50cm) bijgekregen, en afgelopen weekend kregen we nog eens 20cm, dus de snowblower heeft goed zijn werk moeten doen. Het is wel grappig hoe de honden met de sneeuw omgaan in de tuin - ze hebben sinds het begin van de winter een paar paden gemaakt door de sneeuw, en daar blijven ze dan ook op want anders verdwijnen ze volledig. Elke keer dat het sneeuwt moeten ze die paden dan terug aanstampen, dan zie je ze op hun achterpoten door de sneeuw springen. Gelukkig zijn er ook een paar dennenbomen in de tuin waaronder er maar klein beetje sneeuw ligt, dus daar hebben ze wat meer plaats om te ravotten.
Binnen exact een week word ik alweer 30 (12 feb). Angela zou iets gepland hebben maar ik heb geen idee wat dat zou zijn! 2 dagen erna komt mijn zus met haar partner en hun 2 jongens ons dan bezoeken! Ze zullen hier bijna 2 weken zijn, maar in het midden gaan ze ook nog een paar dagen naar Las Vegas.
Ik ben benieuwd hoe dat bezoek zal verlopen, we zijn het natuurlijk niet gewoon om een huis met kindjes te hebben voor zo'n lange tijd, en ik vrees dat we ook met de taal problemen zouden kunnen hebben - Mijn familie is het gewoon om Nederlands met mij te spreken, maar voor Angela is dat natuurlijk niet leuk want hoewel ze een tijdje geprobeerd heeft om de taal te leren, is het heel moeilijk om iets te verstaan. Ze voelt zich dan uitgesloten, maar langs de andere kant is het voor mijn familie ook maar raar om Engels tegen mij te spreken. Ik denk dat ik volgende week zo veel mogelijk Engels ga spreken tegen mijn neefjes - die zijn 3 en 5 (bijna 4 en 6), dus dat zal goed voor hen zijn om zo vroeg al Engels te leren. Hoe ik dat nu juist ga aanpakken dat weet wel ik nog niet...
Pleegouders (hier noemt dat "foster parents") krijgen kindjes in huis geplaatst die voor 1 of andere reden zijn weggenomen uit hun geboorte-ouders huis, wegens druggebruik/mishandeling/dood/verwaarlozing/... het kan echt een beetje van alles zijn. Wanneer kindjes worden weggenomen in Utah, krijgen de ouders gemiddeld een jaar tot 18 maanden de tijd om hun leven te beteren. Als ze dat gedaan krijgen, dan start een geleidelijk proces om de kindjes terug te brengen in het ouderlijk huis, maar als ze dat niet kunnen dan worden hun ouderlijke rechten beëindigd en in dat geval moeten de kindjes (ideaal gezien) worden geadopteerd.
Om in aanmerking te komen als pleegouders moet je 36 uur lessen volgen, een heleboel papierwerk doen en iemand moet je huis komen inspecteren. Zo hebben wij vorige maand elke dinsdag en donderdag 4 uur lessen gevolgd, en deze maand hebben we ons papierwerk ingediend. Nu wachten we op de resultaten van de background check (men zoekt dan op of je in het verleden iets mispeutert hebt enz), en op de recommendation letters van een paar mensen die wij opgegeven hebben om een mooie brief over ons te schrijven. Als dat allemaal in orde is, dan komen ze ons huis inspecteren: alle giftige producten (inclusief (af)wasproducten), gevaarlijke voorwerpen, alcohol enz moet allemaal achter slot en grendel; er moeten minstens 2 nooduitgangen op elk verdiep zijn, er moeten rookalarmen en brandblusapparaten geinstalleerd worden enzovoort enzovoort. Als dat allemaal in orde is, dan krijgen we een licentie als pleegouders. Wordt vervolgd...
De winter is nu ook ongeveer halfweg en ons huisje is nu al een paar maanden bedekt met een dikke vacht sneeuw. Het is een lange tijd droog geweest, maar vorige week hebben we eindelijk nog eens een goed pakje sneeuw (50cm) bijgekregen, en afgelopen weekend kregen we nog eens 20cm, dus de snowblower heeft goed zijn werk moeten doen. Het is wel grappig hoe de honden met de sneeuw omgaan in de tuin - ze hebben sinds het begin van de winter een paar paden gemaakt door de sneeuw, en daar blijven ze dan ook op want anders verdwijnen ze volledig. Elke keer dat het sneeuwt moeten ze die paden dan terug aanstampen, dan zie je ze op hun achterpoten door de sneeuw springen. Gelukkig zijn er ook een paar dennenbomen in de tuin waaronder er maar klein beetje sneeuw ligt, dus daar hebben ze wat meer plaats om te ravotten.
Binnen exact een week word ik alweer 30 (12 feb). Angela zou iets gepland hebben maar ik heb geen idee wat dat zou zijn! 2 dagen erna komt mijn zus met haar partner en hun 2 jongens ons dan bezoeken! Ze zullen hier bijna 2 weken zijn, maar in het midden gaan ze ook nog een paar dagen naar Las Vegas.
Ik ben benieuwd hoe dat bezoek zal verlopen, we zijn het natuurlijk niet gewoon om een huis met kindjes te hebben voor zo'n lange tijd, en ik vrees dat we ook met de taal problemen zouden kunnen hebben - Mijn familie is het gewoon om Nederlands met mij te spreken, maar voor Angela is dat natuurlijk niet leuk want hoewel ze een tijdje geprobeerd heeft om de taal te leren, is het heel moeilijk om iets te verstaan. Ze voelt zich dan uitgesloten, maar langs de andere kant is het voor mijn familie ook maar raar om Engels tegen mij te spreken. Ik denk dat ik volgende week zo veel mogelijk Engels ga spreken tegen mijn neefjes - die zijn 3 en 5 (bijna 4 en 6), dus dat zal goed voor hen zijn om zo vroeg al Engels te leren. Hoe ik dat nu juist ga aanpakken dat weet wel ik nog niet...
Thursday, January 14, 2010
Het afgelopen jaar...
Hier is een lange samenvatting van het afgelopen jaar. Deze keer wel in het Engels want het werd geschreven door Angela:
2009 will never be a year forgotten… here’s the Christmas letter that went out to friends and family
This year it was a little hard for Kevin and myself to imagine the picture for our Christmas cards without our beloved dog Piombo so, instead, we have decided to send out an end of the year email to everyone. For some, there will be a lot of stuff you already knew, but we wanted to make sure everyone was filled in.
I finally graduated from the university!! I received a Bachelor’s degree with a double major in International Business and Management. I actually managed to graduate in the top 5% of the entire Business School. It feels absolutely amazing to have graduated, it was a long four years, just ask Kevin. Not a day went by that I did not whine about some project or professor. During my studies, Kevin was busy growing his business. He now has some very steady clients and works on projects that some entire IT teams are not able to get done. He is really talented and I believe he has found his true calling.
Soon after my graduation, we bought a house in Eden, Utah. The name is certainly fitting for this amazing town in the Ogden Valley. It was not amazing for our first month though. The day before we were supposed to close, the inspector needed the water turned on, and to everyone’s surprise there was a leak. Even though we were buying the house through a short-sale (one step before foreclosure: the owners were behind on payments and the bank had to approve the sale- which also means the owner will not see any money from the sale) the owner did the responsible thing and tore the wall open and fixed the leak. We were still in Montana, but had to be out of our house and had the rental van reserved and everything. Worst case scenario happened: our closing date got moved, but the owners were a blessing, they left us a key to move in anyways. So we moved in, still waiting to close, and then there was some paperwork missing. The bank needed someone to come and pump our septic tank. They came, pumped and noticed there was a problem with the drainage from the house. They did not give the paperwork to us or our realtor until after closing, and, soon enough, there was an issue with the plumbing to the septic tank. To make a long story short, we were without water for days (besides the record amount of rainfall!) and Kevin was out digging a hole in the middle of the night with Action Plumbing. Not only did we have to deal with this, we also had company (poor Holly!). The next day Holly cut her visit short (who knows why?) and the Action team was hard at work, so hard in fact that they blew some of our pipes. Fortunately, they were mainly over the garage, but a little in an extra room. We had to then have the emergency team come to cut the wall apart and dry out the place. Boy did they! They had dehumidifiers set up and Kevin and I were raisins in no time short. I was also coping with the most incredible pink eye I have ever seen. After 3 days standing over the septic tank, it is only to be expected. Well, the week went by and they were back and put the dry wall up and I painted. The rain finally stopped as well, June average for Eden: .5 inches, June of ‘09: 6 inches.
In June, we also adopted our second kitty, Lola, from a local shelter. She came from a high kill animal control in Tooele (pronounced nothing like it is written). A women who runs a rescue group took her our, and had her up for adoption at a local PetSmart where we found her! She and Micia play, although Micia can be quite a bully even though she is half the size of Lola. Lola’s favorite toy is a little foam ball she carries around everywhere.
The summer went on. I looked for a job, to no avail, fortunately the valley happenings kept me busy. First, we had the Garlic Festival. There was more garlic than I have ever seen in my life! My dad came down for that one. We went armed with a box of wine and garlic chocolate chip cookies. We ate vegetables straight from the garden, hula-hooped to a local band and got interviewed by NPR.
The next festival was the Balloon Festival. My mom, sister, nephew and niece made it down for that one. It was unlike anything I have seen before. The sky all around our house was just filled with colorful hot air balloons for three straight days. We also got to make a summer visit to Park City and watch the Olympic hopefuls train on giant jumps landing in a swimming pool!
Kevin and Tullia went on a three day hiking trip with some new Utah friends to King’s Peak. King’s Peak is located in the Uinta mountains and is Utah’s highest peak, with an elevation of 13,528 feet (4,123 m). They sure were tired when they got back, Tullia had hiked so much her paws were bleeding! While they were gone a pair of golden eagles had made a tree in our backyard their home. They stayed to greet Kevin and Tullia on their return, and let him know they were watching out for Piombo and me.
We took a fantastic road trip from home to Las Vegas, Los Angeles, Baja California in Mexico, San Diego and back through Las Vegas. Our first night in Vegas we were able to book a hotel for $4! We did not have any luck gambling, but we signed up for cards everywhere and reaped the benefits of it being my birthday month. We were able to hook up with a good friend while we were staying in Los Angeles. We had not seen Katie since we all lived in Rome. She has made a wonderful life for herself in California and I am so happy she took the time to meet up with us for a fun night in Santa Monica. The next day we were thrilled to find an amazing restaurant in Venice Beach. Our Mexican experience wasn’t quite as wonderful. Kevin was sick and we were going down for surf lessons and there was a storm brewing. The pro surf competition was happy, but alas, we were not brave enough to try to learn with the record waves and red flag warnings. We did get a fun day of boogie boarding in though. We made it to San Diego, which, along with Atlanta, tops our list of super cool cities we don’t want to live in, but wish we knew someone that did (darn Andrea ;)). The gaslamp is incredibly cool, as well as the seals at La Jolla. We were back to Vegas, this time we got another amazing deal, which included two tickets to the awesome magician, Dirk Arthur who had actual lions and tigers in his show. It was nice to come home to our house after such a long trip.
We missed the pets so much and were happy to pick up the dogs from being boarded. Piombo seemed to come back with a kennel cough, but seemed fine otherwise. But, he did not get better and we decide to take him to the vet. The news was devastating, it was not kennel cough, it was blood running down the back of his throat due to a large tumor in his nose, which had eaten away all of the bone that surrounded it. We had Moniek and Alan visiting us from Belgium, but we asked them to leave. Although it was difficult for Moniek to leave her son, she would see him again and we would soon loose our son, having his life cut short due to cancer. I do not want to minimize the pain I felt when I lost my brother, but I can honestly say, I have never felt pain to this extent (Kevin was equally devastated). I would have given anything, including my own life, to have Piombo here and ok. But alas, this is the world we live in. Kevin and I still take it one day at a time, a poem by Pam Martini expresses well what we are going through for those who don’t understand:
Just A Dog
Bonds of love between humans and animals expressed.
Someone who I thought was a friend
Came to visit me today
He asked why I was crying
Like my world had come to an end
I told him that I had just lost
Someone who was truly dear
That had remained by my side
Who used to defend me at any cost
Oh my! Said my former “friend”
I’m sorry, I didn’t know
Was it friend or family?
My heart was broken, unable to mend
As I explained that it was both
For my beloved pet had died
But this person who I thought
Would understand, did not
So, this is why you’ve cried?!
I thought it was terrible
That a person had passed
That someone important had died
But HE WAS JUST A DOG…
He was “just a dog” to you
Perhaps that much is true
But he was my morning sunshine
And loyal through and through
We were, in this life, bound
By invisible bonds of love
Unconditional and real
No greater could be found
He had become a part of me
And others he’d come to know
Who accepted his presence
Like a member of the family
Sometimes I took for granted
His kind and gentle eyes
His huge and loving heart
And the playful way he panted
I thought he’d always be here
And now that he is gone
It’s hard for me to go on
Without my best friend near
But HE WAS JUST A DOG…
Life goes on and I was still on the job hunt, but the emptiness in the house was overwhelming. Tullia was as overwhelmed with loss of her companion as we were. She would pace around the house whining, which in turn would only make us cry and the only way to I could make any sense out of Piombo’s death was to adopt another dog in need. We visited every shelter within a two hour range of here, we did not find a dog we were looking for, but we were able to help out a local animal control by fostering a dog until he could get in and be neutered. His time was running out, and although Zeus wasn’t the dog for us, we could not bear to stand by and have him put to sleep. We fostered him for about a week and he went in for his appointment to get neutered and during his recovery he found a home! I searched and searched petfinder.com and various other sites looking for the dog that needed us as much as we needed him. When I found him, I was really hesitant and emotional. Was I ready? I kind of decided, with the help of Kevin, that I would never feel ready, but it was time. Argo was in an animal control shelter in Casper, Wyoming, nearly eight hours away. I called the local humane society and they gave me the number to the local Rescue Ranger, who rescues animals from that particular shelter, because it is high kill. She was an angel, she tested him with other dogs and cats and picked him up for me and got him half way to me. So, I made the seven hour round trip drive to pick up the emaciated dog. He was born in Arkansas, and had moved with his family to Wyoming. He had spent his life tied to a chain outside, never taught anything but clearly abused and beaten. He was just the dog we were looking for, as Kim, the Rescue Ranger, put it, he was a diamond in the rough. He has gained about 10 pounds, but still has another 10-20 to go. He is a lover and is a great addition to the family.
Things continued to look up, as I finally found a job! I had received job offers, but none were what I wanted to do. I had started to wonder if I ever would, was it me or was it just that it was the worst economy since the great depression? I can stop wondering, I was recruited from a fabulous company right here in our valley at Wolf Creek Utah. It is a full season resort, golf in the summer and skiing in the winter, the lodging includes a hotel, condos and houses. I work in the lodging department: guest services and marketing. I work with an amazing group and my commute rarely takes more than 3 minutes.
I also had the opportunity to meet up with some old friends this winter. Michelle and Pete were running a half marathon in Las Vegas, we all decided it would be the perfect place to meet up. Michelle came down from Montana, Dawn flew in from the UK, the other Michelle from California and Jessie, whom we haven’t seen in twelve years, flew over from Conneticut. It was quite the weekend! Dawn and I played roulette Saturday night until 9 on Sunday morning! We actually stumbled back to the hotel with more than we had left with! Michelle completed the race literally seconds over her goal time, way to go! It was so fun to be around them, they are such important people in my life, and we just do not get to see each other enough. Hopefully we can make it an annual occurrence and maybe next time include the hubbies and kids, I think Florida is in the works?
With the end of the year on us, we are eagerly awaiting a visit from Kevin’s sister, Annick. It will be her first trip to the United States, and, although she will miss out on Montana, she will get to experience Utah, not to mention the quick trip her and Kevin will make to Vegas. We are excited to have her over here for Christmas. For Christmas Eve dinner, we have deer steaks and cranberries planned and for Christmas dinner, Kevin will be cooking a duck on the rotisserie and I will bake a cheesecake! Kevin is also excited to show her all the resorts, and see some new ones himself.
So, 2009 has consisted of some of the biggest and brightest moments of our lives together so far: my graduation, moving to Utah, buying a house, finding an amazing job, buying the beloved hot tub, but it has also included the darkest and most painful moment of our lives: the loss of our special boy, Piombo. We also got to welcome the new additions to our family, Lola and Argo, and are excited to see what 2010 has to bring!
In 2010, we are planning on becoming foster parents. Our classes start in January and may take several months to complete the in depth training. I should also start receiving benefits from my employer sometime at the beginning of the year as well, which will be such a relief for the both of us. We are also eagerly anticipating the visit from Kevin’s other sister, Danielle, her significant other, and our two nephews, Siebe and Jesse. They will be here for some awesome skiing/snowboarding and Kevin’s big 3-0 birthday. We are hoping to visit Europe in the spring, but details are yet to be decided. I have not been over the pond in all too long!
2009 will never be a year forgotten… here’s the Christmas letter that went out to friends and family
This year it was a little hard for Kevin and myself to imagine the picture for our Christmas cards without our beloved dog Piombo so, instead, we have decided to send out an end of the year email to everyone. For some, there will be a lot of stuff you already knew, but we wanted to make sure everyone was filled in.
I finally graduated from the university!! I received a Bachelor’s degree with a double major in International Business and Management. I actually managed to graduate in the top 5% of the entire Business School. It feels absolutely amazing to have graduated, it was a long four years, just ask Kevin. Not a day went by that I did not whine about some project or professor. During my studies, Kevin was busy growing his business. He now has some very steady clients and works on projects that some entire IT teams are not able to get done. He is really talented and I believe he has found his true calling.
Soon after my graduation, we bought a house in Eden, Utah. The name is certainly fitting for this amazing town in the Ogden Valley. It was not amazing for our first month though. The day before we were supposed to close, the inspector needed the water turned on, and to everyone’s surprise there was a leak. Even though we were buying the house through a short-sale (one step before foreclosure: the owners were behind on payments and the bank had to approve the sale- which also means the owner will not see any money from the sale) the owner did the responsible thing and tore the wall open and fixed the leak. We were still in Montana, but had to be out of our house and had the rental van reserved and everything. Worst case scenario happened: our closing date got moved, but the owners were a blessing, they left us a key to move in anyways. So we moved in, still waiting to close, and then there was some paperwork missing. The bank needed someone to come and pump our septic tank. They came, pumped and noticed there was a problem with the drainage from the house. They did not give the paperwork to us or our realtor until after closing, and, soon enough, there was an issue with the plumbing to the septic tank. To make a long story short, we were without water for days (besides the record amount of rainfall!) and Kevin was out digging a hole in the middle of the night with Action Plumbing. Not only did we have to deal with this, we also had company (poor Holly!). The next day Holly cut her visit short (who knows why?) and the Action team was hard at work, so hard in fact that they blew some of our pipes. Fortunately, they were mainly over the garage, but a little in an extra room. We had to then have the emergency team come to cut the wall apart and dry out the place. Boy did they! They had dehumidifiers set up and Kevin and I were raisins in no time short. I was also coping with the most incredible pink eye I have ever seen. After 3 days standing over the septic tank, it is only to be expected. Well, the week went by and they were back and put the dry wall up and I painted. The rain finally stopped as well, June average for Eden: .5 inches, June of ‘09: 6 inches.
In June, we also adopted our second kitty, Lola, from a local shelter. She came from a high kill animal control in Tooele (pronounced nothing like it is written). A women who runs a rescue group took her our, and had her up for adoption at a local PetSmart where we found her! She and Micia play, although Micia can be quite a bully even though she is half the size of Lola. Lola’s favorite toy is a little foam ball she carries around everywhere.
The summer went on. I looked for a job, to no avail, fortunately the valley happenings kept me busy. First, we had the Garlic Festival. There was more garlic than I have ever seen in my life! My dad came down for that one. We went armed with a box of wine and garlic chocolate chip cookies. We ate vegetables straight from the garden, hula-hooped to a local band and got interviewed by NPR.
The next festival was the Balloon Festival. My mom, sister, nephew and niece made it down for that one. It was unlike anything I have seen before. The sky all around our house was just filled with colorful hot air balloons for three straight days. We also got to make a summer visit to Park City and watch the Olympic hopefuls train on giant jumps landing in a swimming pool!
Kevin and Tullia went on a three day hiking trip with some new Utah friends to King’s Peak. King’s Peak is located in the Uinta mountains and is Utah’s highest peak, with an elevation of 13,528 feet (4,123 m). They sure were tired when they got back, Tullia had hiked so much her paws were bleeding! While they were gone a pair of golden eagles had made a tree in our backyard their home. They stayed to greet Kevin and Tullia on their return, and let him know they were watching out for Piombo and me.
We took a fantastic road trip from home to Las Vegas, Los Angeles, Baja California in Mexico, San Diego and back through Las Vegas. Our first night in Vegas we were able to book a hotel for $4! We did not have any luck gambling, but we signed up for cards everywhere and reaped the benefits of it being my birthday month. We were able to hook up with a good friend while we were staying in Los Angeles. We had not seen Katie since we all lived in Rome. She has made a wonderful life for herself in California and I am so happy she took the time to meet up with us for a fun night in Santa Monica. The next day we were thrilled to find an amazing restaurant in Venice Beach. Our Mexican experience wasn’t quite as wonderful. Kevin was sick and we were going down for surf lessons and there was a storm brewing. The pro surf competition was happy, but alas, we were not brave enough to try to learn with the record waves and red flag warnings. We did get a fun day of boogie boarding in though. We made it to San Diego, which, along with Atlanta, tops our list of super cool cities we don’t want to live in, but wish we knew someone that did (darn Andrea ;)). The gaslamp is incredibly cool, as well as the seals at La Jolla. We were back to Vegas, this time we got another amazing deal, which included two tickets to the awesome magician, Dirk Arthur who had actual lions and tigers in his show. It was nice to come home to our house after such a long trip.
We missed the pets so much and were happy to pick up the dogs from being boarded. Piombo seemed to come back with a kennel cough, but seemed fine otherwise. But, he did not get better and we decide to take him to the vet. The news was devastating, it was not kennel cough, it was blood running down the back of his throat due to a large tumor in his nose, which had eaten away all of the bone that surrounded it. We had Moniek and Alan visiting us from Belgium, but we asked them to leave. Although it was difficult for Moniek to leave her son, she would see him again and we would soon loose our son, having his life cut short due to cancer. I do not want to minimize the pain I felt when I lost my brother, but I can honestly say, I have never felt pain to this extent (Kevin was equally devastated). I would have given anything, including my own life, to have Piombo here and ok. But alas, this is the world we live in. Kevin and I still take it one day at a time, a poem by Pam Martini expresses well what we are going through for those who don’t understand:
Just A Dog
Bonds of love between humans and animals expressed.
Someone who I thought was a friend
Came to visit me today
He asked why I was crying
Like my world had come to an end
I told him that I had just lost
Someone who was truly dear
That had remained by my side
Who used to defend me at any cost
Oh my! Said my former “friend”
I’m sorry, I didn’t know
Was it friend or family?
My heart was broken, unable to mend
As I explained that it was both
For my beloved pet had died
But this person who I thought
Would understand, did not
So, this is why you’ve cried?!
I thought it was terrible
That a person had passed
That someone important had died
But HE WAS JUST A DOG…
He was “just a dog” to you
Perhaps that much is true
But he was my morning sunshine
And loyal through and through
We were, in this life, bound
By invisible bonds of love
Unconditional and real
No greater could be found
He had become a part of me
And others he’d come to know
Who accepted his presence
Like a member of the family
Sometimes I took for granted
His kind and gentle eyes
His huge and loving heart
And the playful way he panted
I thought he’d always be here
And now that he is gone
It’s hard for me to go on
Without my best friend near
But HE WAS JUST A DOG…
Life goes on and I was still on the job hunt, but the emptiness in the house was overwhelming. Tullia was as overwhelmed with loss of her companion as we were. She would pace around the house whining, which in turn would only make us cry and the only way to I could make any sense out of Piombo’s death was to adopt another dog in need. We visited every shelter within a two hour range of here, we did not find a dog we were looking for, but we were able to help out a local animal control by fostering a dog until he could get in and be neutered. His time was running out, and although Zeus wasn’t the dog for us, we could not bear to stand by and have him put to sleep. We fostered him for about a week and he went in for his appointment to get neutered and during his recovery he found a home! I searched and searched petfinder.com and various other sites looking for the dog that needed us as much as we needed him. When I found him, I was really hesitant and emotional. Was I ready? I kind of decided, with the help of Kevin, that I would never feel ready, but it was time. Argo was in an animal control shelter in Casper, Wyoming, nearly eight hours away. I called the local humane society and they gave me the number to the local Rescue Ranger, who rescues animals from that particular shelter, because it is high kill. She was an angel, she tested him with other dogs and cats and picked him up for me and got him half way to me. So, I made the seven hour round trip drive to pick up the emaciated dog. He was born in Arkansas, and had moved with his family to Wyoming. He had spent his life tied to a chain outside, never taught anything but clearly abused and beaten. He was just the dog we were looking for, as Kim, the Rescue Ranger, put it, he was a diamond in the rough. He has gained about 10 pounds, but still has another 10-20 to go. He is a lover and is a great addition to the family.
Things continued to look up, as I finally found a job! I had received job offers, but none were what I wanted to do. I had started to wonder if I ever would, was it me or was it just that it was the worst economy since the great depression? I can stop wondering, I was recruited from a fabulous company right here in our valley at Wolf Creek Utah. It is a full season resort, golf in the summer and skiing in the winter, the lodging includes a hotel, condos and houses. I work in the lodging department: guest services and marketing. I work with an amazing group and my commute rarely takes more than 3 minutes.
I also had the opportunity to meet up with some old friends this winter. Michelle and Pete were running a half marathon in Las Vegas, we all decided it would be the perfect place to meet up. Michelle came down from Montana, Dawn flew in from the UK, the other Michelle from California and Jessie, whom we haven’t seen in twelve years, flew over from Conneticut. It was quite the weekend! Dawn and I played roulette Saturday night until 9 on Sunday morning! We actually stumbled back to the hotel with more than we had left with! Michelle completed the race literally seconds over her goal time, way to go! It was so fun to be around them, they are such important people in my life, and we just do not get to see each other enough. Hopefully we can make it an annual occurrence and maybe next time include the hubbies and kids, I think Florida is in the works?
With the end of the year on us, we are eagerly awaiting a visit from Kevin’s sister, Annick. It will be her first trip to the United States, and, although she will miss out on Montana, she will get to experience Utah, not to mention the quick trip her and Kevin will make to Vegas. We are excited to have her over here for Christmas. For Christmas Eve dinner, we have deer steaks and cranberries planned and for Christmas dinner, Kevin will be cooking a duck on the rotisserie and I will bake a cheesecake! Kevin is also excited to show her all the resorts, and see some new ones himself.
So, 2009 has consisted of some of the biggest and brightest moments of our lives together so far: my graduation, moving to Utah, buying a house, finding an amazing job, buying the beloved hot tub, but it has also included the darkest and most painful moment of our lives: the loss of our special boy, Piombo. We also got to welcome the new additions to our family, Lola and Argo, and are excited to see what 2010 has to bring!
In 2010, we are planning on becoming foster parents. Our classes start in January and may take several months to complete the in depth training. I should also start receiving benefits from my employer sometime at the beginning of the year as well, which will be such a relief for the both of us. We are also eagerly anticipating the visit from Kevin’s other sister, Danielle, her significant other, and our two nephews, Siebe and Jesse. They will be here for some awesome skiing/snowboarding and Kevin’s big 3-0 birthday. We are hoping to visit Europe in the spring, but details are yet to be decided. I have not been over the pond in all too long!
Subscribe to:
Posts (Atom)
